ဘ၀ထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ (၅၀)
(၁)
ဆရာႀကီးမိႈင္းဟာ ၁၉၂၀ ခုႏွစ္က လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြေရွ႕က မားမားမတ္မတ္ရပ္ခဲ့တယ္။ “ထဆင္ထူးကုိ လံုးႀကီးတင္၊ ထီမထင္တဲ့ ေက်ာင္းေတာ္သားပဲ” ဆုိတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဘက္က ….
“ဆရာလဲကြာ … သမတဘုရင္ မလူးခင္က၊ ထဆင္ထူးကုိ တျမည္ျမည္သင္ခဲ့သမုိ႔၊ ထီမထင္ ေက်ာင္းေတာ္သားေတြရဲ႕ အမည္အစဥ္ေခါင္းေပၚအဖ်ားမွာလ၊ မင္း႐ို႕ဆရာကုိ စာရင္း “တုုိ႔” ကာထားေပ ေရာ့” လုိ႔ ရဲရဲေတာက္ ေၾကညာခဲ့ဖူးတယ္။ တပည့္ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြရဲ႕ သပိတ္ေမွာက္တုိက္ပြဲကုိ ရဲရဲရင့္ရင့္ေထာက္ခံခဲ့တယ္။ ဘြိဳင္းေကာက္ဋီကာေရးၿပီး အားေပးခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္နဲ႔ ယုဒႆန္ေကာလိပ္ႏွစ္ခုေပါင္း သပိတ္ေမွာက္ခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကုိၾကည့္ၿပီး “ေကာဆုိတဲ့ ႏွစ္လိပ္ေပါင္ေအာင္ သပိတ္ေတာင္ေမွာက္ၾကသကြဲ႕” လုိ႔ အားရ၀မ္းသာ ကဗ်ာဖြဲ႕ဆုိခဲ့တယ္။
အမ်ဳိးသားတကၠသိုလ္ႀကီးဖြင့္တဲ့အခါ လခေကာင္းေကာင္းရတဲ့ သူရိယအယ္ဒီတာအလုပ္ကုိစြန႔္ၿပီး လခတျပားတခ်ပ္မွ မရတဲ့ အမ်ဳိးသားတကၠသိုလ္ ျမန္မာစာနဲ႔ ရာဇ၀င္ပါေမာကၡတာ၀န္ကုိ ထမ္းေဆာင္ ခဲ့တယ္။
“မင္းတုိ႔ဥာဏ္အျမင္ တမုိက္တထြာမွ်ရယ္နဲ႔၊ ျငင္းဖုိ႔သန္ရင္ မုိက္ရာက်ေပလိမ့္” ဆုိတဲ့ ဆရာႀကီးမိႈင္းရဲ႕ စိန္ေခၚသံဟာ မ်ဳိးခ်စ္လူငယ္ေတြရဲ႕ အားမာန္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
(၂)
ဆရာႀကီးက တပည့္လူငယ္ေက်ာင္းသားကေလးေတြကုိ “ေခြးမသား” လု႔ိ ခ်စ္စႏုိးေခၚခဲ့တယ္။ ဒီေခြးမသားကေလးေတြရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့တယ္။ ဒီေခြးမသားကေလး ေတြရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ေၾကာင့္ ျမန္မာ့သမုိင္း ေျပာင္လက္ခဲ့ရတယ္။ ေခြးမသားကေလးေတြဟာ ႐ိုင္းခ်င္လဲ႐ိုင္းမယ္။ ဒါေပမယ့္ ႐ိုးတယ္။ အနစ္နာခံတယ္။ စြန္႔လႊတ္တယ္။ တုိင္းျပည္အေပၚမွာ သစၥာရွိ တယ္။ ကုိယ္က်ဳိးမဖက္ဘူး။ ကိုယ့္အတြက္ စားခြက္မလုဘူး။ ဆရာႀကီးမိႈင္းရဲ႕ ေခြးမသားကေလးေတြကုိ တုိင္းျပည္ကခ်စ္တယ္။ အားကုိးတယ္။
လြတ္လပ္ေရးေခတ္ဦးက ျမန္မာႏုိင္ငံ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္လုပ္ေနတဲ့ သခင္ႏုက ဆရာႀကီးမိႈင္းကုိ သြားေရာက္ ကန္ေတာ့ၿပီး“ဆရာႀကီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ အရင္တုန္းကလုိ ေခြးမသားလုိ႔ဆဲၿပီး ဆုံးမသြန္သင္ပါအံုး” လုိ႔ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ေတာင္းပန္တာကုိ သတင္းစာထဲမွာ ဖတ္လုိက္ရဖူးတယ္။ ဒီအခါမွာ ဆရာႀကီးမႈိင္းက ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ႔ “ေခြးမသားေမာင္ႏု … ႏုိင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆုိတာ ပုတီးစိပ္တာ မဟုတ္ဘူးကြ … ခ်ီးျမႇင့္အပ္သူကုိ ခ်ီးျမႇင့္၊ ႏွိမ္နင္းအပ္သူကုိ ႏွိမ္နင္းၿပီး တရားမွ်တမႈရွိေအာင္ ေဆာင္ရြက္တာကြ” စတ့ဲ အဆံုးအမစကားေတြကုိ မိန္႔ဆုိခဲ့တာ ဖတ္ရဖူးပါတယ္။
၀မ္းေျမာက္ၾကည္ႏူးဖြယ္၊ ေအာက္ေမ့လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ ျဖစ္ရပ္ကေလးေတြပါ။
(၃)
တခါတေလ သမုိင္းျဖစ္စဥ္ကေလးေတြ တစိမ့္စိမ့္ျပန္လည္ေတြးမိတယ္။ မိမိကိုယ္ကုိ ယံုၾကည္မႈ တည္ေဆာက္တာ မဂၤလာတရားပါကလားလုိ႔ စဥ္းစားမိတယ္။ မိမိလိပ္ျပာ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းရွိမွ မိမိကုိယ္ ကုိ ယုံၾကည္မႈတည္ေဆာက္လု႔ိရမွာလုိ႔လည္း ေတြးမိတယ္။ လိပ္ျပာသန္႔ဖုိ႔ ပထမဦးဆံုး လုိအပ္တာက စိတ္ေစတနာသန္႔သန္႔ ထားတတ္ဖုိ႔ျဖစ္မယ္။ အမ်ားအက်ဳိးျဖစ္ထြန္းေစလုိတဲ့ ေစတနာသန္႔ရင္ ကိုယ္ျပဳ သမွ်၊ ေျပာသမွ်၊ လုပ္သမွ်၊ ႏွလံုးသြင္းမိသမွ် ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္မယ္။ ဒီလုိစိတ္ေနသန္႔မွ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ စိတ္ခ်ယံုၾကည္တဲ့စိတ္ဓာတ္ ခုိင္ခုိင္ၿမဲၿမဲ ထူေထာင္ႏုိင္လိမ့္မယ္။ ဒါမွ အတၱသမၼာပဏီဓိမဂၤလာဆုိတဲ့ ဂုဏ္နဲ႔ ျပည့္စံုႏိုင္ေပလိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ … ဒီကဗ်ာကုိ ဖြဲ႕ခဲ့မိတာျဖစ္မွာပါ။
အတၱသမၼာမဏီဓိ
ကိုယ့္အက်ဳိးမငဲ့၊ အမ်ားငဲ့
အမွားမရွိခဲ့။
က႐ုဏာတရား၊ မုဒိတာပြား
အမွားမရွိခဲ့။
ပုထုဇဥ္သား၊ ရံခါမွား
ဘုရားမကဲ့ရဲ႕။
ေစတနာထား၊ လုပ္ေဆာင္ျငား
တရားမလြတ္ခဲ့။
ကိုယ္လုပ္သမွ်၊ ကုိယ္သာရ
စိတ္ခ်ယံုၾကည္ရဲ႕။
ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းတာစံရမွာပဲဆုိတာ ေန႔စဥ္သံုးတရားစကားပါ။ ယံုၾကည္စိတ္ခ်စြာ လုိက္နာက်င့္သံုးဖုိ႔ အၿမဲသတိရွိပါေစ။ ။
ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၁၄၆)၊ ဇူလုိင္ ၂၀၀၅
No comments:
Post a Comment