ဘ၀ထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ (၅၇)
(၁)
သစ္ရြက္ေယာ္ရီ ဣႏၵနီကေလးကိုျမင္ရေတာ့ ေတာရေက်ာင္းမွာ တကုိယ္ေတာ္ေပ်ာ္ေမြ႔ေနရွာတဲ့ ရွင္ဥတၱမေက်ာ္ စာဆုိေက်ာ္မွာ စ်ာန္မ၀င္စားဘဲ မေနႏုိင္။ ကပ်ာကသီနဲ႔ စာပန္းခ်ီတကြက္ကုိ စုတ္ခ်က္ “တုိ႔” မိရွာတယ္။
ဆြစ္ဇာလန္ျပည္ ဂ်ီနီဗာကန္႐ိုးေပၚေရာက္သြားတဲ့ စာဆုိေက်ာ္မင္းသု၀ဏ္ခမ်ာ သဘာ၀အလွဓာတ္ကုိ ျမင္ရတဲ့အခါ ႏွလံုးသားက ဆိတ္ဆိတ္မေနႏုိင္ရွာ။
“ေတာင္ခုိးႏွင့္တိမ္၊ ေရာယွက္လိမ္လ်က္
တိမ္ႏွင့္ေတာင္ခုိး၊ ေတာင္ကုိမိုး၍
မိုးကုိမျမင္၊ ကန္ေရျပင္တြင္
ေငြစင္တိမ္ရိပ္ ကူးသတည္း”
လုိ႔ ကဗ်ာဖြဲ႕ခဲ့ပါတယ္။
တဒဂၤအလွကုိ အမိဖမ္းလိုက္ႏိုင္တဲ့ ကဗ်ာအလွပါ။
ရင္ထဲမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ သဘာ၀႐ုပ္ပံုလႊာကေလး တည္ေဆာက္ေပးခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။
(၂)
နန္းတြင္းထဲက သာသာယာယာ ခ်ဳိခ်ဳိေအးေအး ထြက္ေပၚလာခဲ့တဲ့ နန္းမေတာ္ မျမေလးရဲ႕ ေတးသံကေတာ့ ဘ၀ရဲ႕အပူေငြ႕ကေလး စင္ပါ့မလားလုိ႔ စဥ္းစားခ်င္စရာ။
“ပါရမီျဖည့္စမုိ႔၊ ၾကည့္ဘုရာ့-သခင္
အလွည့္က်မဆင္ၿပီ၊ အရင္လုိမႏြ႕ဲ။
အနီအျပာကုိပယ္မယ္၊
အ၀ါထည္ကေလးနဲ႔ေတာ္ရဲ႕။
တခြန္းထက္ႏွစ္ခြန္းမဆုိၿပီ၊ အလြမ္းကုိမခ်ဲ႕။
ကၽြန္းညိဳညိဳဟုိအလွည့္မွာေတာ့၊ ငိုမဲ့မဲ့တားရွာ။
ေရႊေနာက္ဆံ မယ္မတင္းရေအာင္
ငယ္စာရင္း ဖ်က္လုိက္ပါ့ဘုရာ (ဖ်ာ)
အျပစ္ေၾကာင့္ မခ်စ္သာၿပီ၊
အသစ္ရွာေပါင္းရစ္ေတာ့
ခေအာင္းထေႏွာင္းႏွစ္ပင္၊ ဓားထစ္စုိ႔ရွင္။
နိဗၺိႏၵကမၼ႒ာန္း၀င္မယ္၊ စခန္းစဥ္
နီးေအာင္ပေလး။”
မိန္းကေလးရဲ႕ ညိႇဳးႏြမ္းတဲ့အမူအရာကေလး ေပၚလြင္လွပါေပ့။ လူ႔ဘ၀ကုိ တကယ္ၿငီးေငြ႕တာမွ ဟုတ္ပါစ။ စိတ္နာသံကေလးမ်ား ပါေနေလေရာ့သလား။ ကဗ်ာကေလးကုိဖတ္ရတာ က႐ုဏာႀကိဳး လႈပ္ႏိႈးလုိက္သလုိ ခံစားရပါတယ္။
(၃)
ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ေဗဒါလမ္းကဗ်ာကေလးေတြ ဖတ္ရတဲ့အခါက်ေတာ့ ဒီေခ်ာင္းလတာ ေတးကဗ်ာရဲ႕ အလွထဲမွာ နစ္၀င္ေတာ့မလုိလုိနဲ႔ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ လူ႔ေလာကကုိ လွည့္ၾကည့္မိတယ္။ ေဗဒါေလာကလား၊ လူ႔ဘ၀လား၊ အေတြးပြားခ်င္စရာ။ ကဗ်ာဖတ္ၿပီး အေတြးစကေလးေတြ အမွ်င္တန္းၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ေလရဲ႕။
“ဗ်ဳိင္းညီေနာင္ အေတာင္ကျဖဴေဖြး။
ကမ္းစပ္မွာငုိင္
သူ႔လည္တုိင္ ေစြတေစာင္းနဲ႔
ေရတံငါအစာေခ်ာင္းျပန္ေပါ့
ဒီေညာင္းၿပီေလး။
ကဏန္းမ ရႊ႕ံစုိစုိ၊ တကုိယ္လံု႔ နီေတြး။
လက္မတေထာင္ေထာင္နဲ႔
တြင္းေဘာင္မွာ မင္းေယာင္ခင္းျပန္ေပါ့
ဒီဆင္းၿပီေလး“ …. တဲ့။
ကဗ်ာဆံုးသြားေပမယ့္ အေတြးကမဆံုး။ လူ႔ဘ၀အတက္အက်မွာ အခြင့္သာရင္တမ်ဳိး၊ အခြင့္မသာရင္ တမ်ဳိးျပဳမူတတ္ၾကတဲ့ လူ႔သဘာ၀ကုိမ်ား ျမင္မိသေယာင္ေယာင္။ ေဗဒါက်က္စားရာလမ္းခရီးက လူ႔ေလာကကုိ လွစ္ခနဲ လွမ္းၾကည့္မိတယ္။
(၄)
ဆရာႀကီးသခင္ကုိယ္ေတာ္မိႈင္း ေလးခ်ဳိးႀကီးေတြဖတ္ရတဲ့အခါ ေခတ္ရဲ႕အရိပ္ေတြ ထင္ဟပ္ေနတာကုိ ခံစားရျပန္ပါတယ္။
အႏုိ႔ဆရာပင္လွ်င္ ကံအေလ်ာက္မထားႏုိင္တဲ့
တုိ႔ဗမာသခင္ ၿခံေပါက္ငႏြားတုိ႔ေၾကာင့္
တုိင္းကားနဲ႔ ျပည္ေပၚမွာ
အႏွီမေလ်ာ္စြာတုိ႔ျဖင့္
ေဒါမနႏွင့္ ေလာဘရမၼက္ႀကီး။
(အုိကြယ္) ျပည္ေတာ္မသာဖုိ႔
ေဟာမရ ေျပာမရႏွင့္
ေသာကရတက္မီး” …. တဲ့။
အမ်ဳိးသားညီၫြတ္ေရးပ်က္သုဥ္းရတဲ့ ေသာကမီး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရႏုိင္လုိ႔ စိတ္ဆင္းရဲရွာတဲ့ ရတက္မီးေတြေၾကာင့္ စိတ္မေအးႏုိင္တဲ့အျဖစ္ကုိ စာနာခံစားမိပါတယ္။ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ျပည္ေတာ္သာေခတ္ကနဲ႔ တူပါရဲ႕။
ကမၻာေအးေစတီဒါယကာ “ေမာင္ေရႊႏု” ကုိလည္း ေအာင္ေဇယ်တုရယ္လုိ႔ ဆုေတာင္းတဲ့အျပင္ ယခင္အခါ ထမ္းပိုးတည့္တည့္ ထမ္းခဲ့ၾကတဲ့ “စုိး” နဲ႔ “သန္း” ကိုလည္း တမ်ဳိးကြဲ႕လြမ္းခဲ့ျပန္ပါတယ္။ စိတ္တူကိုယ္တူ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲ အတူႏႊဲခဲ့ၾကတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ တပည့္ရင္းေတြခ်ည္း မဟုတ္လား။
ဆရာႀကီးမိႈင္းဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ က်ဆံုးစဥ္ကလည္း “ေသာင္းျမန္မရဏာစမုတ္ဆီက ခ်ဳပ္သနဲ႔ ယင္းအလုိတြင္ … (ေအာင္ဆန္းရယ္) ေဒါင္းလံပု၀ါအုပ္ပါလုိ႔ က်ဳပ္ျဖင့္ သၿဂႋဳဟ္ခ်င္” လုိ႔ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းခဲ့ရတယ္။ “ေၾသာ္ … တပည့္အရင္းေတြမုိ႔၊ က၀ိမတင္းႏိုင္ဘူးကြဲ႕၊ သတိကင္းကာ မ်က္ရည္ က်က်ၿပီး၊ ခက္ကၿပီ … လက္ဆီမ ပါလုိ႔၊ ေသာကဗေလာင္ဆူေတာ့” လုိ႔ ဆရာႀကီး မ်က္ရည္က်ခဲ့ ရွာတယ္။
လြတ္္လပ္ေရးအလံ တိုင္ထိပ္ေပၚမွာ လႊင့္တင္လိုက္တာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ ျပည္တြင္းစစ္ေသနတ္သံကလည္း စတင္ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဆရာႀကီးမိႈင္းက “ျမန္မာျပည္မွာ ေနစရာမေကာင္းၿပီမုိ႔၊ ဂႏၵီပမာ ေသတာေကာင္းတယ္” လို႔ က႐ုဏာေဒါေသာ ညည္းခဲ့ရွာပါတယ္။
ကဗ်ာအမ်ဳိးမ်ဳိးဖတ္ရတဲ့အခါ လြမ္းစရာေဆြးစရာ၊ စိတ္နာစရာ၊ ေတြးေတာစရာ၊ သဘာ၀နဲ႔ ေခတ္ကာလ ကုိပါ သတိျပဳစရာ ႏွလံုးသားနယ္ပယ္အ၀န္း က်ယ္ခဲ့ပါတယ္။ တကုိယ္ေရအလြမ္းမွသည္ ျပည္သူေတြရဲ႕ မ်က္ရည္ပင္လယ္အထိ ခံစားမႈနယ္နိမိတ္ က်ယ္ျပန္႔႐ံုမက ေခတ္၀န္းက်င္နဲ႔ အဘိဓမၼာအေတြးကိစၥပါ နက္႐ိႈင္းထိေတြ႕ ခဲ့ရတယ္။
ကဗ်ာ့ေစာင္းႀကိဳး လႈပ္ႏိႈးမိေပသကုိး။ ။
ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၁၅၄)၊ မတ္ ၂၀၀၆
1 comment:
လြတ္လပ္ေရး အလံလႊင္ ့ထူၿပီးတာနဲ ့ေသနပ္
ေဖာက္သံေတြနဲ ့ၿပည္တြင္းစစ္ကို အစၿပဳခဲ ့တာ
ကို စပ္ၿပ သြားတဲ ့ အေရးအဖြဲ ့ေလးကို ႏွစ္ခ်ိဳက္
မိပါတယ္၊ ဆရာၾကီးရဲ ့ ကဗ်ာေလးေတြနဲ ့ ၾကီး
ၿပင္းခဲ ့ရတယ္ဆိုရင္လဲ မမွားပါဘူး။ စာေရးတာ
ေလး ဝါသနာ ပါလြန္းလို ့အားက်မိတဲ ့ဆရာၾကီး
ေတြရဲ ့ အေရးအဖြဲ ့ေလးေတြကို မွီေအာင္ကိုပဲ
ၾကိဳးစားေနမိပါတယ္။
တိုင္းၿပည္ႏုႏုမွာ ထန္ေနတဲ ့ မုန္တိုင္းကေတာ ့
အခုထိ မၿပီးေသးဘူးေနာ္။ ေရႊၿပည္ေတာ္ကို....
ေမွ်ာ္လို ့ရပါအံုးမလား...။
Post a Comment