မိုးေသာက္ၾကယ္ဂ်ာနယ္အယ္ဒီတာအာေဘာ္အျဖစ္
ဆရာတင္မိုးေရးသားေပးခဲ့ေသာ လူငယ့္ေၾကးမံုမ်ား
(၂၀၀၅ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလထုတ္ မိုးေသာက္ၾကယ္ဂ်ာနယ္ အတဲြ ၂၊ အမွတ္ ၂)

လူငယ့္ေၾကးမံု(၄)

သတိသည္ဆား၊ ကဗ်ာသည္ပ်ား…တဲ့။
သတိဆိုတာလိုသေလာက္ခပ္ရမတဲ့။
မပါလဲမျဖစ္။ ပါလြန္းျပန္ေတာ့လဲ အလုပ္မျဖစ္။
အရာရာရဲရင့္မႈေတြေပ်ာက္၊ ေၾကာက္စိတ္ေတြ၀င္၊ အျပစ္ေတြခ်ည္းျမင္ေနမွျဖင့္ မလုပ္ရဲ၊ မကိုင္ရဲ၊ လမ္းမေလ်ာက္ရဲျဖစ္တတ္တယ္။

သတိမပါေတာ့လဲ အရာရာမွာ အထိန္းမဲ့တဲ့ခ်ည္ခင္လို ပရမ္းမတာျဖစ္တတ္တယ္။ ဟင္းလ်ာမွာ ဆားကို သင့္႐ံုခပ္ရသလို သတိကိုလဲသင့္႐ံုခပ္။ သတၱိလဲမေပ်ာက္ေစနဲ႔။ အိုးနင္းခြက္နင္း နင္းက်ဳိး နင္းကၽြံံ လူလြန္မသား လူရမ္းကားလဲ မျဖစ္ေစနဲ႔။
ေတာ္႐ံုခပ္တဲ့ဆား ဟင္းလ်ာရဲ႕အရသာကအၿမိန္႔သား။
ကဗ်ာကေတာ့ ပ်ားပါပဲ။ ဖတ္လိုက္တိုင္းခ်ဳိ မ်ဳိလိုက္တိုင္းဆိမ့္တဲ့ အရသာမဟုတ္လား။
‘မ်က္ျမင္မွာဉာဏ္တဲြလို႔၊ အနဲနဲ႐ႈပါ…’တဲ့။
လယ္တီဆရာေတာ္ကဖဲြ႔တယ္။
တန္ဖိုးရွိလွတဲ့ ကဗ်ာအဆို အမိန္႔ပါကလား။
ဒိဠမ်က္ျမင္မွာ ဉာဏ္နဲ႔ယွဥ္ရမတဲ့။ အျမင္မွန္ရေအာင္ အနည္းနည္း႐ႈရ၊ သံုးသပ္ရမတဲ့။
ကဗ်ာကတိုေပမဲ့ အရသာကအခ်ဳိသား။ ေတြးလိုက္တိုင္း ဉာဏ္က်ယ္၊ အမွန္တကယ္ကိုျမင္ေစႏိုင္တဲ့စကား ပါလား။
‘တို႔ဗမာ၊ တခ်ဳိ႕၀ါစာကမာ…’တဲ့။
ဆရာႀကီးမိႈင္းက ကဗ်ာသံနဲ႔ဆံုးမတယ္။
ဟုတ္ပါေပ့။ ငါတို႔တမ်ဳိးသား လံုးကုိ ဆံုးမတာ။
ဘာကိုမွမေလးနက္ ေပါ့ပ်က္ပ်က္လုပ္တတ္တဲ့ ငါတို႔ရဲ႕အက်င့္စ႐ိုက္ကိုဖြင့္ျပတာ။

တို႔ကလဲတို႔ပဲမဟုတ္လား။ အေျပာကေတာ့ ေလလံုးမိုးလံုး မိုးေတာင္ကခ်ဳန္း။ လက္ေတြ႔က်ေတာ့ မေရမရာ ၀ါစာကမာ။ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေရာက္ရာက်ဘမ္း။ ဘာလုပ္လုပ္ က်က်နနလုပ္မွ။ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေလ့လာဆည္းပူးၿပီး ထူးထူးျခားျခားျဖစ္ေအာင္လုပ္မွ။ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ကစားသမားဉာဏ္နဲ႔ အေပၚယံဗန္းျပ ေကာင္း႐ံုလုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ဆိုးကိုေဖ်ာက္မွ။
သမိုင္းပံုျပင္ထဲက ကံရာဇာငယ္ရဲ႕အက်င့္ဆိုးကို တမ်ဳိးသားလံုးက်င့္သံုးမိတယ္။
ကံရာဇာႀကီးလို သစ္ႀကီး၀ါးႀကီးနဲ႔ခိုင္ခိုင္မေဆာက္။
မိမိထီးနန္းရၿပီးေရာဆိုတဲ့ ေလာဘစိတ္ေရွ႕ထားၿပီး ညတြင္းခ်င္း သစ္ငယ္၀ါးငယ္နဲ႔ ထီးနန္းေဆာက္ျပခဲ့သတဲ့။
ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေတာရမ္းမယ္ဖဲြ႔သမား၊ ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္ကစားနဲ႔ ကံရာဇာငယ္က အႏိုင္ရခဲ့သတဲ့။ ၿပီးပါေလေရာဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ဗမာျပည္မွာ ပပလႊားလႊား ျပျပစားစားလုပ္တတ္တဲ့ တနပ္စား ၁၂ ပဲြစားေတြ ေန ရာရခဲ့တယ္မဟုတ္လား။
ေနရာရၿပီးစတမ္း၊ အၿဖီးအျဖန္း ညာလံုး ၀ါးလံုးေတြနဲ႔ ဗမာေတြ လူျဖစ္႐ႈံးခဲ့ တယ္မဟုတ္လား။

တင္မိုး
၁၀-၂-၂၀၀၃