ဘ၀ထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ (၄၉)
(၁)
၂၀၀၅ ခုႏွစ္ဆန္းစ။ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လ္ဂ်ီယန္ႏုိင္ငံ အန္႔တ၀ပ္ေရာက္ေနခုိက္။ ေဆာင္းရဲ႕အရိပ္နိမိတ္ ျပေနၿပီ။ သစ္ကုိင္းေတြက မြဲေျခာက္ေျခာက္၊ မိႈင္းမႈန္မႈန္။ ဥေရာပေဆာင္းက အေအးကဲေတာ့မယ့္အေနအထား။
ဒါေပမယ့္ ေနျခည္မွ်င္မွ်င္ ေရႊရည္မစင့္တစင္ ႐ႈခင္းကေလး လက္က်န္ရွိေသးရဲ႕။
“ေနျခည္မွ်င္ အေထြးေထြး
ေနရီမ၀င့္တ၀င္ တေႏြးေႏြး
သစ္ပင္အကိုင္းအခက္ေတြက
မႈန္ေမွးေမွး
အေအးကဲတဲ့ ေဆာင္းညေန
ေျပာင္းရေတာ့မယ္ ခင္ေရ” လုိ႔ ကဗ်ာစာလံုးကေလးေတြ မခုိ႔တ႐ို႕ စီထားမိတယ္။
(၂)
ဇန္န၀ါရီလဆန္း (၁၂) ရက္။ အဲဒီေန႔မွာ ကုိစုိးလင္းနဲ႔ Carrefour ဆုိင္ကုိ ရထားစီးသြားခဲ့တယ္။ စိတ္အာ႐ံုမွာ ႐ုပ္ပံုေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးျမင္။ ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ။
“စိတ္ဂေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား
ေဆာင္းလား ေႏြလား မသိပါကလား။
သူတပါးႏုိင္ငံမွာ
ျပန္ခ်ိန္တန္လုိ႔လဲ မျပန္ႏုိင္
ေျခမသန္ တေပါင္က်ဳိးသလုိ
႐ုိးတုိးရြတ ခုန္ဆြဆြ”
အဲဒီအခ်ိန္မွာ စိတ္အာ႐ံုက သနပ္ခါးတင္ထားတဲ့ ခ်စ္သူ႔ပါးျပင္ကေလးကုိ သတိရမိတယ္။အလွမ္းေ၀းေ၀းက အနမ္းေႏြးေႏြးကေလးကုိ လြမ္းမိတယ္။
“ျပန္ခ်င္ၿပီ ဌာေနဆီသုိ႔” ဆုိစကားလုိ ကိုယ့္ရပ္ဌာနီကုိ အလြမ္းပိုမိတယ္။ ႏွလံုးသားက မခ်ိတရိခံစားရတယ္။ သင္တုန္းဓားထက္ အမႊန္းခံရတဲ့အလား။ အဲဒီခံစားမႈျပင္းျပတဲ့အခ်ိန္မွာ ႏွလံုးသားက တအား သံကုန္ျမႇင့္ၿပီး ေတာင္းဆုိေနတယ္။
“တံခါးဖြင့္ပါ သင့္အိမ္တံခါး
နားခြင့္ခုိလံႈခြင့္ ေပးပါလား” တဲ့။
(၃)
တုိ႔ႏုိင္ငံဟာ သံဆူးႀကိဳးအထပ္ထပ္ ရစ္ပတ္၀န္းရံေနတဲ့ ႏုိင္ငံပါ။ ဒါကုိလဲ တကမၻာလံုးကအသိ။ ျမန္မာျပည္သူေတြအခြင့္အေရးေတြ ဆံုး႐ႈံး၊ လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ ဆံုး႐ႈံးေနၾကရရွာတယ္။ ဒါကုိ ႏွလံုးရည္နဲ႔ တုိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကရဆဲပါ။ ၁၉၈၈ ခုရဲ႕ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီးက စခဲ့တယ္။ လူထုေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕သမီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္။ သူ႔ရဲ႕ အၾကမ္းမဖက္နည္းနဲ႔ ဆင္ႏႊဲေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးကုိ ျမန္မာလူထုကေရာ၊ ကမၻာ့လူထုကပါ တခဲနက္ ေထာက္ခံခဲ့ၾကတယ္။ ႏုိဘယ္လ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုႀကီး အပ္ႏွင္းၿပီး ဂုဏ္ျပဳခဲ့ၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ စစ္၀ါဒီ စစ္အုပ္စုကေတာ့ အာဏာကုိ လႊဲေျပာင္းမေပးခဲ့။ လူထုကတခဲနက္ မဲေပးေရြးေကာက္ခဲ့ေပမယ့္ မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ၿပီး အာဏာကုိ အဓမၼသိမ္းပုိက္ထားဆဲ။ လူထုေခါင္းေဆာင္ေတြမွန္သမွ် ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ်ထားၿမဲ။
ကုလသမဂၢက ၾကား၀င္ဖ်န္ေျဖေစ့စပ္ေပးေပမယ့္ လက္မခံ။ ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္ စစ္မက္ဗ်ဴဟာေတြထုတ္ၿပီး ပုတ္ခ်ၿမဲပုတ္ခ်ခဲ့တယ္။
လူထုခ်စ္တဲ့ ေဒၚစုကုိ အက်ဥ္းခ်ထားခဲ့တယ္။ ေၾကကြဲစရာ့ျဖစ္ရပ္ပါ။
ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံု စတင္တုန္းက အသက္ (၄၀) ေက်ာ္သာရွိေသးတဲ့ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚစုဟာ အခု ဇြန္(၁၉) ရက္ေန႔မွာဆုိရင္ အသက္ (၆၀) ျပည့္သြားခဲ့ၿပီ။ ႏုပ်ဳိတဲ့ခြန္အားေတြကုိ ကာလက တုိက္စားခဲ့ၿပီ။ တုိင္းျပည္ကုိ အားႀကိဳးမာန္တက္တည္ေဆာက္ရမယ့္ ခြန္အားေတြကို အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ေအာင္ ျဖဳန္းတီးပစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ယူက်ဳံးမရစရာ ရက္စက္မႈေတြပါ။ ျမန္မာစစ္တပ္ဟာ လူထုရဲ႕ခ်ဥ္ပတ္ျဖစ္ရတာဟာ စစ္တပ္က လူထုအက်ဳိးကုိ ကာဆီးကာဆီးနဲ႔ ဟန္႔တားေနလုိ႔ပဲ။
အာဏာကုိ သူတို႔လက္ထဲမွာပဲ စြဲၿမဲထားခ်င္တယ္။ လူထုေခါင္းေဆာင္ေတြကုိ လက္လႊဲမေပးႏုိင္ခဲ့ဘူး။ တေန႔ေန႔ လူထုက နာက်ည္းေပါက္ကြဲခဲ့ရင္ ႏွစ္ဖက္စလံုးနာမယ္။ သမုိင္းလဲနာမယ္။
ေဒၚစုကေတာ့ “ေဗဒါပ်ံ အံကုိခဲ ပန္းပန္လ်က္ပဲ” ဆုိတဲ့ အႏုိင္မခံ အ႐ႈံးမေပးတဲ့စိတ္ဓာတ္။
“အုိမင္းရြယ္ တံခါး၀မွာ
လွတုန္း ပတုန္း တက္ႂကြတုန္း
စိတ္ဓာတ္မက် ၀ိပၸတၱိကာလကုိ
အလွဆံုးေခတ္သုိ႔ ေျပာင္းမယ္လုိ႔
စိတ္ေမာင္းတင္ထားတုန္းပါ။
ဆန္းရဲ႕သမီး
နန္းနဲ႔ နီးပါေစလုိ႔
ခ်စ္မၿငီးတဲ့ ေဒၚစုအတြက္
ျပည္သူေတြက ဆုေတာင္းၾကတယ္။
ေရႊလုိဥတဲ့ ေမေမစုေရ
ေအာင္ေဇယ်တု ေဇယ်တုလုိ႔
ေအာင္ဆုေတာင္းၾကတယ္။”
ေဒၚစုဟာ သတၱိခဲ။ ေဒၚစုဟာ အာဇာနည္။ ေဒၚစုဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ကုိယ္က်ဳိးမရွာ။ ႏုိင္ငံရဲ႕ရတနာ။
ခ်စ္ျမတ္ႏုိးတဲ့ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မုခ်ေအာင္ရမည္လို႔ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ဆုေတာင္းလုိက္ပါတယ္။ တသက္မေၾကာက္ဖြယ္ အသက္ (၆၀) ရွိေပမယ့္ သတၱိကေတာ့ အာဇာနည္သတၱိ။ ။
ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၁၄၅)၊ ဇြန္ ၂၀၀၅
No comments:
Post a Comment