ဘ၀ထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ (၄၀)
၁။
၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ဇြန္လ (၁၀) ရက္ေန႔က ပန္းခ်ီ ကိုေအာင္တိတ္တေယာက္ ေလာ့စ္အိန္ဂ်လိစ္ၿမိဳ႕ကုိ ေရာက္လာတယ္။ သူ႔မိတ္ေဆြ ေဟာလီး၀ုဒ္က ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးကေလး မာစီတုိ႔အိမ္မွာ တည္းခုိတယ္။
ကုိေအာင္တိတ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာျပည္မွာကတည္းက အလြန္ခင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သူက မႈခင္းဆရာ၀န္ႀကီး ပါေမာကၡ ဦးေမာင္ေမာင္တိတ္ရဲ႕သား။ ေက်ာင္းစာေတြသင္ရမွာ ပ်င္းတယ္။ ပန္းခ်ီအႏုပညာကုိပဲခ်စ္တယ္။ ပန္းခ်ီဆြဲတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာေတြျဖစ္တဲ့ ကုိ၀င္းေဖ၊ ေပၚဦးသက္၊ ခင္ေမာင္ရင္တုိ႔နဲ႔ေနတယ္။ ရန္ကုန္ပန္းခ်ီေက်ာင္းကုိတက္တယ္။ ဆရာဦးျမတ္ေက်ာ္၊ ဦးသုခ၊ ဦးလြန္းႂကြယ္တုိ႔ရဲ႕ တပည့္ေပါ့။
ေနာက္ေတာ့ သူ႔အေဖက သူတို႔နဲ႔ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ လူထုတိုက္က ဦးေလးလွ၊ ေဒၚအမာတုိ႔ဆီကုိ သူ႔သား ကုိေအာင္တိတ္ကုိ အပ္ထားလုိက္တယ္။ ဦးေလးတုိ႔နဲ႔ ခ်င္းေတာင္ဘက္ခရီးထြက္ရင္း လုိက္သြားၿပီး ခ်င္းေတာင္ပန္းခ်ီကားေတြဆြဲခဲ့တယ္လုိ႔ သိရတယ္။ ေနာက္ အဲဒီတုန္းက မန္းပန္တ်ာေက်ာင္းအုပ္ႀကီး လုပ္ေနတဲ့ ဦး၀င္းေဖ (အုပ္ႀကီး) ဆီမွာေန၊ မႏၱေလးက်ဳံးေရကုိေသာက္၊ မႏၱေလးဓာတ္ေပါက္သြားတယ္ ဆုိပါေတာ့။
ေနာက္ေတာ့ ကုိေအာင္တိတ္တေယာက္ အေမရိကေရာက္၊ ဆန္ဖရန္စစၥကုိမွာေနၿပီး ပန္းခ်ီဆရာအျဖစ္ ေနတယ္လုိ႔ၾကားလုိက္တယ္။ သူ အဂၤလိပ္လိုေရးတဲ့စာအုပ္ (၃-၄) အုပ္ကိုလည္း မိတ္ေဆြေတြဆီမွာ ေတြ႕ဖူးလိုက္ပါရဲ႕။
(၂)
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္၊ သံုးႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္ ဆန္ဖရန္စစၥကုိ ေရာက္သြားတယ္။ ျမန္္မာစာေပ ေဟာေျပာပြဲေပါ့။ ဆရာႀကီး ေၾကးမုံဦးေသာင္းနဲ႔အတူ။ အဲဒီပြဲမွာ ကုိေအာင္တိတ္ကုိ ေတြ႕လိုက္ရေတာ့၀မ္းသာလုိက္တာ။ သူက အဂၤလိပ္လိုေရးတဲ့ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာျဖစ္ေနတာကုိး။ ေဟာေျပာပြဲမွာေတာ့ သူမပါပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူ႕အိမ္ဖိတ္ၿပီး သီးသန္႔ထမင္းေကၽြးတယ္။ သူက ႏုိင္ငံေရးေတြ ဘာေတြနဲ႔ မပတ္သက္ပါဘူး။ သူက ကဗ်ာခ်စ္သူ အႏုပညာခ်စ္သူပါ။
ေနာက္ ျမန္မာျပည္ျပန္ၿပီး ေဒၚေဒၚ ေဒၚအမာရဲ႕ ေမြးေန႔ပြဲတက္တယ္။ ပန္းခ်ီျပပြဲေတြလုပ္တယ္။ သူ႔အဂၤလိပ္ကဗ်ာ(၄-၅) ပုဒ္ကုိ ျမန္မာမဂၢဇင္းေတြထဲမွာ ေဖာ္ျပတာကုိ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူျမန္မာႏုိင္ငံျပန္ၿပီး ျမန္မာပန္းခ်ီဆရာေတြနဲ႔ တရင္းတႏွီးျပန္ဆံုၾကတယ္ဆုိတာကုိပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က မုဒိတာပြားၿပီး ၀မ္းသာေနမိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ျမန္မာသင္ျဖဴးဖ်ာေခ်ာတခ်ပ္၊ ေရႊျပည္စုိးေဆးေပါ့လိပ္နဲ႔ ျမန္မာလံုခ်ည္(၄-၅) ကြင္း လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္။ မ်က္ရည္စုိ႔စရာေတြေပါ့ဗ်ာ။
ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလာေတြ႕ၿပီး သူတည္းခုိတဲ့ ေဟာလီး၀ုဒ္ရပ္ကြက္၊ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးကေလးအိမ္ ေခၚသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ သမီးရယ္၊ စာေပ၀ါသနာရွင္ ဓမၼေဇာတိ၀ိပႆနာရိပ္သာ ဆရာေတာ္ကေလးရယ္ အတူလိုက္သြားၾကပါတယ္။
(၃)
ေဟာလီး၀ုဒ္အနီးက Farmers Market ေခၚတဲ့ လယ္သမားေစ်းကုိ သြားၾကတယ္။ အဲဒီက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးမွာ စာစကား၊ ေပစကား၊ အႏုပညာစကားေတြ စပ္မိစပ္ရာေျပာလိုက္ၾကတာ ညေနေစာင္းေရာပါပဲ။ အခ်ိန္ကုန္လုိ႔မွကုန္မွန္းမသိ။ လြတ္လပ္ပါဘိ။
အဲဒီအေတြ႕အႀကံဳကုိ မွတ္တမ္းတင္တဲ့အေနနဲ႔ ဒီလုိ ကဗ်ာဖြ႕ဲမိတယ္။
လြတ္လပ္မႈသည္ တုိ႔နတ္ျပည္
လယ္သမားေစ်း … တဲ့
တကယ္လား ေမးခ်င္စရာ
ကေဖးေတြအစံု၊ ေစ်းဆုိင္ေတြအစံု
႐ုပ္ပံုေတြအဆန္း၊ ထိုင္ခံုတန္းေတြနဲ႔
ခမ္းနားပါေပ့၊ ကားတန္းႀကီးက တေရြ႕ေရြ႕။
သစ္ပင္ရိပ္မွာ
မိတ္ေဆြတစု၊ စိတ္ေျဖမႈနဲ႔
အႏုပညာ ခံစားရာက
ျမန္မာ့တုိ႔အေရး၊ ႏုိင္ငံအေရး
ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္၊ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ
တုိ႔အေျခအေနကုိ
ေ၀ဖန္သံုးသပ္၊ အကဲျဖတ္မိၾကတယ္။
ညေနေစာင္းေတာ့
လမ္းေၾကာင္းကိုရွာ၊ အိမ္ျပန္လာတယ္
ဆည္းဆာလမ္းမ၊ ၿမိဳ႕ျပလူထု
ေဟာလီး၀ုဒ္နဲ႔၊ ခ႐ုပတ္လမ္း
ျဖတ္သန္းလာရင္း
ငါ့ရင္တြင္းမွာ၊ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္
ကဗ်ာစပ္မိ
လြတ္လပ္မႈသည္၊ တုိ႔နတ္ျပည္ … တဲ့။
ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ဖ်ားကလည္း ထပ္တလဲလဲ က်ဴးရင့္မိတယ္။ “လြတ္လပ္မႈသည္ တုိ႔နတ္ျပည္” တဲ့။ ဟုတ္တယ္ေလ။ အႏုပညာသမားမွန္သမွ် သူတုိ႔အခ်စ္ဆံုးက “လြတ္လပ္မႈ” မဟုတ္ပါလား။
လြတ္လပ္စြာေတြးခ်င္တယ္။ လြတ္လပ္စြာ ခံစားခ်င္တယ္။ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ႔ လြတ္လပ္စြာ သေဘာကြဲလြဲခ်င္တယ္။လြတ္လပ္စြာျငင္းခုန္ခ်င္တယ္။ အမုန္းမပြားစတမ္း။ အာဃာတမထားစတမ္း။ အေတးအျငဴအစူေတြနဲ႔ အေရးမယူစတမ္း။
အႏုပညာသမား၊ စာေပသမားေတြဟာ လူသားကုိခ်စ္တယ္။ ကိုယ္ေနထုိင္ရာကမၻာကုိခ်စ္တယ္။ ကိုယ္ေမြးဖြားရာ ႏုိင္ငံကုိခ်စ္တယ္။ တရားမၽွတမႈကုိ ခ်စ္တယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ ခ်စ္တယ္။ “တရားမွ်တ လြတ္လပ္ျခင္းန႔ဲမေသြ၊တုိ႔ေျပ- တုိ႔ေျမ- မ်ားလူ ခပ္သိမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းေစဖုိ႔ ခြင့္တူညီမွ် ၀ါဒျဖဴစင္တဲ့ေျမ တုိ႔ေျပ-တို႔ေျမ” တဲ့။ တုိ႔ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းက ၫႊန္တဲ့အသံ။ ဒီအသံကုိ ငါတုိ႔ခ်စ္တယ္။ ။
ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၁၃၅)၊ ၾသဂုတ္ ၂၀၀၄
No comments:
Post a Comment