ဘ၀ထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ (၃၉)
၁။
ကုိယ့္ျပည္ကခြာၿပီး ႏုိင္ငံတကာလွည့္လည္သြားေနရေပမယ့္ ကိုယ္မေပ်ာ္ႏိုင္။ ဗဟုသုတေတြ အမ်ားႀကီးရပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္တဲကေလးကို အလြမ္းမေျပႏုိင္။ ဗဟုသုတ ရွိသမွ်ကေလးနဲ႔ တင္းတိမ္၊ ပဲျပဳတ္ဆီဆမ္းကေလးနဲ႔ပဲေက်နပ္။ ေနရပ္ကုိသတိရၿမဲရ။ “လြမ္းေတာ္မူလုိ႔ စာကိုစီတယ္၊ တိမ္နီတိမ္ျပာ တိမ္၀ါေတြသန္းျပန္ေတာ့၊ ဘယ္ဆီသုိ႔-ဘယ္ညာသို႔ လြမ္းပါ႐မယ္၊ ၫႊန္းကာဆတယ္၊ ၾကာပင္အုိင္ႀကီး အလယ္” ဆိုတဲ့ ဆရာနန္းေတာ္ေရွ႕ရဲ႕ “ေအာင္ပင္လယ္” သီခ်င္းကေလးလိုပဲ ခံစားေနရပါတယ္။ ရန္ကုန္က မႏၱေလးကုိ မိုးညိဳလဲလြမ္း၊ ေနသာလဲလြမ္းတဲ့ နန္းေတာ္ေရွ႕ခံစားမႈနဲ႔ ထပ္တူပါကလားလုိ႔လဲ သတိျပဳမိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကဗ်ာကေလးတပုဒ္ ရင္ထဲက ဖြင့္ထုတ္မိပါတယ္။
“စိန္ပန္းနီနီနဲ႔
အိမ္လြမ္းၿပီ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕
သတင္းေတြေစာင့္”
သတင္းေစာင့္ေပမယ့္ အလင္းေထာင့္ကေလးမွ်မေတြ႕ရ။ တခါလာလဲ စစ္ယူနီေဖာင္းႀကီးေတြနဲ႔ တကားကား၊ စစ္ေဘာင္းဘီေတြ တႂကြားႂကြားနဲ႔ မဟားတရားပံုေတြခ်ည္း ေတြ႕ေနရ။ ျမင္ကြင္းက မေျပာင္းလဲ။ ျပည္သူေတြကေတာ့ ေျမာင္းထဲမွာ။ ဒါနဲ႔ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ဆက္ေရးမိ။
“တေန၀င္ တမိုးခ်ဳပ္ေပမယ့္
ဖုိးတုတ္တုိ႔ ဓားတလက္နဲ႔
အရက္ေတြက်ဳိက္
ၾကက္ေတြပိုက္ခ်ိန္မို႔
လမုိက္ည ေမွာင္စမ္းစမ္း
လမ္းကမေျဖာင့္”
လုုိ႔ အခ်ဳိးကေလးတခ်ဳိး အဆံုးသတ္လိုက္ရတယ္။
(၂)
ျမန္မာ့ဘ၀ဟာ ရပ္နဲ႔ရြာနဲ႔ ေနတဲ့ဘ၀။ ရပ္မိရပ္ဖေတြရဲ႕ အဆံုးအမကိုနာခံၿပီး ပိပိျပားျပား ေသေသ၀ပ္၀ပ္ ေနခဲ့႐တဲ့ယဥ္ေက်းမႈ။ ရပ္ထဲမွာ လူႀကီးမိဘေတြေရွ႕မွာ မၫႊတ္မကိုင္း ႐ိုင္း႐ိုင္းစုိင္းစုိင္း မေနရဲဲဘူး။ မိေကာင္းဖေကာင္း သားသမီးပီပီ ဆရာသမား၊ မိဘနဲ႔ ရပ္ရြာလူႀကီးတုိ႔က အျမင္မေတာ္လုိ႔ဆံုးမရင္ ႏွလံုးလွလွနဲ႔ နာခံရစၿမဲ။ ႏႈတ္လံွမထုိးရဲဘူး။ မိမဆံုးမ ဘ,မဆံုးမ အုတ္ၾကားျမက္ေပါက္အျဖစ္မခံ။ ရြာဦးကဆရာေတာ္က ႀကိမ္နဲ႔ေဆာ္ဆံုးမရင္လဲ ေျမ၀ယ္မ က်နားေထာင္ရစၿမဲပ။
အခုေတာ့လဲ ကိုယ့္တုိင္းျပည္မွာ ဘယ္ေခြးမွလူမထင္ဘူးဆုိတဲ့ စစ္ဘုရင္အ႐ိုင္းအစုိင္းေတြ ႀကီးစုိးေနေလေတာ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ၊ ျမန္မာ့အစဥ္အလာကိုလဲ ႐ိုေသေလးစားရေကာင္းမွန္းမသိ။ ဆံုးမမိတဲ့ ရဟန္းသံဃာ ပညာရွင္ေတြလဲေထာင္ထဲခ်။ အယုတၱ အနတၱေတြဆဲဆုိ။ “သူမ်ားအားကုိး ပုဆိန္႐ိုးေတြ” လုိ႔ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် မာန္တထထ၊ မာန္တေရွးေရွးနဲ႔ ႏြားေခ်းထက္က ဖားသူငယ္လုိက်င့္သံုး။ စာနယ္ဇင္းေတြက ေရးသားခြင့္၊ သတိေပးခြင့္၊ ေ၀ဖန္ခြင့္မရ။ သူတုိ႔လုပ္သမွ် “မွန္ပါ့ဘုရား” လုပ္ၿပီး ပုဆစ္ဒူးတုပ္ေနတဲ့ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ေတြရဲ႕အသံကုိပဲ အလံလႊင့္ၿပီး ထင္ရာစုိင္း႐ုိင္းၾက
တယ္။ ရပ္က … ရြာက …တြင္မက ကမၻာကပါမက်န္ ၀ုိင္းေျပာၾကေပမယ့္ ေျပာသမွ် ငါကုိင္တုတ္ေနတဲ့ အယုတ္တမာေတြ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ …
“ရြာမိ ရြာဖေတြက
ဆံုးမလဲ မနာခံ ႏႈတ္လွံလုိ႔ထုိး။
ရြာမႏိုင္ ငါကိုင္တုတ္ေနက်
ယုတ္တဲ့အမ်ဳိး”
လုိ႔ ဒုတိယအခ်ဳိးကုိ ဆက္ၿပီးေရးမိပါတယ္။
(၃)
ျမန္မာစကားပံုမွာ “ဖြတ္မိေက်ာင္းျဖစ္ေတာ့ ျမစ္မခ်မ္းသာ” ျဖစ္ရသတဲ့။ ဟုတ္တာေပါ့။ “တန္ရာတန္ရာ မလုပ္ေတာ့ ရြာနာတယ္” ဆိုတဲ့ ေခတ္စကားလဲ အရွိေပသား။ ဒါေပမယ့္ … ကိုယ့္တုိင္းျပည္မွာ “ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ” ဆုိတဲ့ ငေတေတြက ႀကီးစုိးေနတယ္။ တုိင္းျပည္ရဲ႕ဆႏၵကိုလဲ ေလးစားရေကာင္းမွန္းမသိ။ တျပည္လံုးအံုႂကြလဲ လက္နက္နဲ႔ႏွိမ္နင္းပစ္သတ္မွာပဲ။ အရဲစြန္႔ၿပီးေျပာျပန္ရင္လဲ ေထာင္ဒဏ္ႏွစ္မ်ားစြာ ခ်ပစ္မွာပဲ။ တဖက္ေစာင္းနင္း ကေသာင္းကနင္း လုပ္ေနၾကမွာပဲ။ ဆံုးမ မႏုိင္ ဆုိႏိုင္ခဲခက္ သရဲသဘက္ေတြက်ေနတာပဲ။
တုိင္းျပည္ရဲ႕ ေရရွည္အက်ဳိးကိုလဲ ၾကည့္ေဖာ္မရ။ နည္းနည္းကေလးမွ် ငဲ့ေစာင္းၾကည့္ရေကာင္းမွန္းမသိ။ အရွက္လဲမရွိ။ ဟီရိၾသတၱပၸတရားရွိတဲ့ႏုိင္ငံလုိ႔ အမ်ားက ထင္ၾကေပမယ့္ အမ်ားကိုေလးစားရေကာင္း မသိတဲ့ ငေတလုိလူစားေတြ ႀကီးစုိးေနေတာ့ အေျပာရခက္လွတယ္။
“အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေသာသူကို အႏိႈးရခက္” သလုိ အႏိႈးရခက္ပါဘိ။ ဒီအထဲ ကလိမ္ေစ့ျငမ္းဆင္ ေနျပန္ေတာ့ “ ေျပာမေျပာခ်င္ေပါင္” ျဖစ္ရေတာ့တာေပါ့။
(၄)
ဒါန႔ဲ ေရးလက္စ ကဗ်ာကေလးကုိ ဒီလုိအဆံုးသတ္မိတယ္။
“ဖြတ္ေတြက မိေက်ာင္းျဖစ္ေတာ့
ျမစ္မွာလဲမခ်မ္းသာ ရြာနာရွာေပါ့။
ရြာအ၀င္ တမာပင္ကေလးကုိ
လြမ္းေသာ္လဲ
တလွမ္းစာ တရြာတေက်း
ေ၀းက တေမာ့ ေျပးရ အေသာ့”
လုိ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ရတယ္။
ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ကုိေတာ့ “ရပ္မႏုိင္ ရြာမႏိုင္” လို႔ အမည္ေပးရေကာင္းႏုိးႏုိး။ ။
ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၁၃၂)၊ ေမ ၂၀၀၄
No comments:
Post a Comment