ဘ၀ထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ (၄၁)
၁။
ကဗ်ာဆုိတာ ဘ၀အေမာေျပေဆး၊ ေရၾကည္ေရေအးတခြက္ပါ။ ေလာကထဲမွာ ေလာဘေဒါသေတြ ဟုန္းဟုန္းထေနတတ္တယ္။ ေမာဟတိမ္သလာဖုံးလုိ႔ စံုလံုးကန္းေနတတ္တယ္။ ဒီေတာ့ မေက်နပ္မႈေတြ၊ အဆင္မေျပမႈေတြ၊ မၾကည္လင္မႈေတြ ပြက္ေလာထၿပီး ဘ၀အေမာဆုိက္ေတာ့တာေပ့ါ။
ကဗ်ာဆုိတဲ့ ဖန္ျပာခြက္မွာ ဥာဏ္အျမင္နဲ႔ စိမ္းစိမ္းလဲ့ေနတဲ့ ေရၾကည္ေအးတခြက္ငွဲ႔ၿပီး ေသာက္လုိက္ရမွ စိတ္ႏွလံုးခ်မ္းျမ ၾကည္ေအးသြားေတာ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဆရာေဇယ်တုိ႔၊ ဆရာေဇာ္ဂ်ီတုိ႔ရဲ႕ ကဗ်ာၾသ၀ါဒေတြပါ။
(၂)
ဒီလုိကဗ်ာ့သေဘာကုိ ဆင္ျခင္မိတဲ့အေလ်ာက္ “ျပည္တန္ေက်ာက္” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကေလးတပုဒ္ကုိ ေကာက္ကာငင္ကာ ဖြဲ႕မိတာကေတာ့ …
ျပည္တန္ေက်ာက္
“ဘ၀ထဲမွာ ရွာ
ကဗ်ာေတြက အနႏ ၱ
ေက်ာက္မ်က္တုိင္း
အ႐ိုင္းအယဥ္ပါခဲ့
ေရြးကာ ေသြးပါစမ္း
စြမ္းရွိသမွ်။
ေသြးတတ္ရင္ အကြက္ေပၚ
ေစ်းေခၚတုိင္းလွ။
အရည္ေကာင္း အရည္မွန္
ျပည္တန္ေအာင္ အဖုိးထုိက္
မုိးခုိက္မည္ပ …” တဲ့။
ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ကဗ်ာကေလးေတြ ဟုိေရးသည္ေရး၊ အေတြးစကေလးေတြ ဟုိေရာက္သည္ေရာက္။ စိတ္ကူးေပါက္သမွ် ကဗ်ာဖြဲ႕မိတယ္။
တေန႔သား ညဥ္႔နက္နက္မွာ ဇီးကြက္ေတြလည္း အိပ္ေနၿပီထင္ပါရဲ႕။ လသာသာ႐ႈခင္းကေလးကုိ ေငးၾကည့္မိတယ္။ နားထဲမွာ ဆရာရန္ႏုိင္ေဆြေရးၿပီး ေမလွၿမိဳင္သီဆိုခဲ့တဲ့ “တိမ္ညိဳနဲ႔လျခမ္း” ဆိုတဲ့ ေတးသြားကေလးကုိလည္း ၾကားေယာင္မိတယ္။
လမင္းအနီးမွာ တိမ္ညိဳတိမ္မည္းေတြ ၀န္းရံေနပါကလား။ တိမ္ညိဳတိမ္မည္းကုိ လူတုိ႔မေတာင့္တ။ လူတုိ႔မၾကည္ျဖဴ။ ဒါေပမယ့္ လမင္းရဲ႕အလွ၊ လမင္းရဲ႕က်က္သေရကုိ အနားကြပ္ေပးသလုိလို ထင္မိတယ္။ တိမ္ညိဳရွိမွ လမင္းရဲ႕အလွ ထင္ရွားမွာေပါ့။ သူကလည္း ဆန္႔က်င္ဘက္ကေနၿပီး အက်ဳိးျပဳေနတာ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ တိမ္ညိဳအမည္းကြက္ေတြက ထာ၀စဥ္ေႏွာင့္ယွက္ႏုိင္စြမ္း မရွိပါဘူး။ ခဏၾကာေတာ့ ေလႏွင္ရာလြင့္ပါး ေရြ႕လ်ားၿပီး သြားရတယ္။ လမင္းကေတာ့ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ၀င္းထိန္ထိန္။
ေရႊလသာသာ
“တိမ္မည္းညိဳစ၊ မျမင္ရရင္
ေရႊလအလင္း၊ ဘယ္မွာ သတင္းႀကီးႏုိင္ပါ့။
လမင္းရဲ႕ ဣေႁႏၵကုိ
က်က္သေရရွိရွိ အလွဆင္ႏုိင္ဖုိ႔
တိမ္ခိုးမွ်င္ေတြက အနားကြပ္ေပးရမွာေပါ့။
လမင္းသာမွ
ကမၻာၿငိမ္းခ်မ္းႏုိင္မွာပဲ။
ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့ဖုိ႔
တိမ္ခုိးတိမ္ေငြ႔ေတြက
တေရြ႕ေရြ႕ လမ္းဖယ္ေပးၾက႐မွာ ဧကန္ …” တဲ့။
(၃)
ဘယ္ႏုိင္ငံ မနက္ခင္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလင္းေရာင္မေတာက္ မိုးမေသာက္တေသာက္အခ်ိန္မွာ ငွက္ကေလးေတြ၊ စာကေလးေတြ အစာေကာက္ဖုိ႔ ေရာက္လာၾကစၿမဲ။ အခ်ိန္မွန္သလား မေမးနဲ႔။ ႏုိင္ငံမတူေပမယ့္ ငွက္ကေလး၊ စာကေလးေတြရဲ႕ အေလ့အထကေတာ့ အတူတူပဲ။ အခု က်ေနာ္ေနတဲ့ ကယ္လီဖိုးနီးယား ေလာ့စ္အိန္ဂ်လိစ္ေနအိမ္မနက္ခင္း၊ သင္းကေလးေတြ ေရာက္လာၾကျပန္ၿပီ။ ျမန္မာျပည္ကလာသလားလို႔ ေမးခ်င္၊ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္စိတ္နဲ႔ ႏႈတ္ယားမိတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဒီကဗ်ာကေလးက ခုန္ကာေပါက္ကာ ထြက္လာပါေတာ့တယ္။
အလြမ္းတံတား
“အင္းစိန္ မင္းႀကီးလမ္း
ေအးခ်မ္းတဲ့ မအူပင္ရိပ္
ကသြယ္ေခ်ာင္းကေလးထိပ္မွာ
အိမ္တံစက္ၿမိတ္တေလွ်ာက္
အခုလုိ ေရာင္နီလာ မုိးေသာက္မွာ
အစာေကာက္ေနၾကတဲ့ စာကေလးေတြ
အယ္လ္ေအမွာလဲ သူတုိ႔ပဲလားမသိ
တကၽြိကၽြိနဲ႔ လာနားၾကျပန္ၿပီ။
ငါ့တံတားကေလး လြမ္းပါဘိ။
ႏိုင္ငံတကာ ဘယ္ေနရာသြားသြား
မနက္ခင္းမွာ လာလုုိ႔စားေနက်
စာကေလးမ်ားနဲ႔ ဆံုရၿမဲ
အာ႐ံုထဲက ရင္ခုန္သံ။
အလြမ္းတံတားထုိးဖုိ႔
အိပ္ရာကႏုိး မုိးေပၚက ဆင္းလာေရာ့သလား။
အုိ … အခ်င္း စာကေလးတုိ႔ …
ဆန္တဆုပ္
ဇလုတ္အျပည့္ ေကာက္ၾကပါေလ
မိတ္ေဆြ ငွက္ကေလးတုိ႔ေရ …”။
(၄)
ပန္းခ်ီဆရာ ေအာက္ဒုိးထြက္၊ စကက္ခ်္ပံုၾကမ္းေရးသလုိ ထင္ပါရဲ႕။ ကဗ်ာဆရာမွာလည္း ခံစားမိသမွ် ကာရန္ကေလးေတြညႇိၿပီး မပီ့တပီ ႐ုပ္ပံုလႊာကေလး ေရးကာျခစ္ကာ ေတးသီကာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနမိပါေတာ့တယ္။ ။
ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၁၃၆)၊ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၄
No comments:
Post a Comment