၁။
ေမရီလင္းျပည္နယ္မွာ အၾကမ္းဖက္ေသနတ္သမား ေသာင္းက်န္းေနတယ္။ ကိုယ္ေပ်ာက္ ေသနတ္သမားမုိ႔ ရဲေတြ ျမင္ႏုိင္စြမ္းမရွိ။ အလစ္မွာ ေသနတ္စြမ္းျပျပန္ၿပီ။ ေဟာ … တေယာက္၊ ေဟာ … တေယာက္။
ေသနတ္သမားကိုမုန္းမိတယ္။ အျပစ္မဲ့သူေတြကို ဇီ၀ိန္ေႁခြၿပီး လူေတြေခ်ာက္ခ်ားေအာင္ ဖန္တီးေနတယ္။ အျပစ္မဲ့လူသားေတြကုိ ဓားစာခံထားၿပီး ႏုိင္ငံေရးကစားေနတာျဖစ္မယ္။ သူရဲေဘာေၾကာင္လိုက္တဲ့ လုပ္ရပ္။ ဒီလုိ ခုိးေၾကာင္ခုိး၀ွက္ ေသနတ္စြမ္းျပေနတာကုိ အဟုတ္ႀကီးမွတ္ၿပီး လူေတြအထိတ္တလန္႔ ေနရတဲ့ဘ၀ကုိ အရသာခံေနဟန္တူပါရဲ႕။ ျဖစ္မွျဖစ္ရပေလ။
ရဲေတြကေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ထဲကအတုိင္းပါပဲ။ လူဆုိးေတြ မရွိေတာ့ဘူးဆုိရင္ သူတု႔ိေရာက္လာၾကစၿမဲ။ ႏုိင္ငံတကာရဲေတြလဲ ျမန္မာရဲနဲ႔အတူတူပါလား။ မ႐ိုးႏုိင္တဲ့ ရဲစ႐ိုက္ပါ။
ေသနတ္သမား။ ေသနတ္ရွိ႐ံုနဲ႔ အဓမၼမႈေတြက်ဴးလြန္ဖုိ႔ လုိင္စင္ရထားၿပီးၿပီ။ အဓမၼမႈကုိကာကြယ္ႏုိင္၊ ဟန္႔တားႏုိင္စြမ္းရွိပါလ်က္ အဓမၼမႈကုိ မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္ က်ဴးလြန္ေလ့ရွိတယ္။ ေသြးေျမာက္ေတာ့ ေခြးေလာက္မွ အဖိုးမတန္ေတာ့။
လက္နက္ကုိင္ေတြရဲ႕ဂုဏ္ရည္ဟာ အဓမၼမႈကုိ က်ဴးလြန္ရဲတဲ့ ဂုဏ္ရည္လား။ ရွက္ဖြယ္ ရွက္ဖြယ္။ ေသနတ္အားကုိး၊ လက္နက္အားကုိးနဲ႔ ျပည္သူေတြကုိ ဓားမုိးခ်င္တယ္။ အႏိုင္က်င့္ခ်င္တယ္။ လူယုတ္မာသခင္က ခုိင္းရင္ခုိင္းသမွ် လုပ္ခ်င္တယ္။ ရြံရွာစက္ဆုပ္စရာ ၀ိဘစၦရသ။
ေသနတ္သမား၊ လက္နက္သမားေတြမွာ ကုိယ္က်ဳိးမွတပါး ဘာကိုမွမစဥ္းစား။ ကုိယ္က်ဳိးရမယ္ဆုိရင္ ဘနဖူး သုိက္တူးမဲ့လူစား။ ေၾကးစားစိတ္ဓာတ္ပါကလား။
(၂)
ငါက
ေသနတ္ကုိ မကိုးကြယ္။
အတတ္ကို ကုိးကြယ္တယ္။
အာဏာကို မကိုးကြယ္
ပညာကုိ ကုိးကြယ္တယ္ …။
ဒီလုိ တခ်ိန္က ကဗ်ာဖြဲ႕ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကစၿပီး ေသနတ္သမားေတြ ႀကီးစုိးလာခဲ့တယ္။ ျပည္သူလူထုက ေရြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္လုိက္တဲ့ အစုိးရကုိ ေသနတ္အားကုိးနဲ႔ အႏုိင္က်င့္ၿပီး ႏိုင္ငံ့အာဏာကုိ လုယူလုိက္တယ္။ ရာဇ၀င္႐ိုင္းပါေပ့။
၁၉၉၀ မွာ လူထုေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ေတာ့ ျပည္သူလူထုက ခေမာက္အဖြဲ႕ကုိ တခဲတနက္ မဲေပးၿပီး ေရြးလိုက္ၾကျပန္တယ္။ လက္နက္ကုိင္စစ္တပ္က အဓမၼအႏုိင္က်င့္ၿပီး အာဏာမလႊဲ။ အာဏာမအပ္။ မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ၿပီး ျပည္သူ႔ဆႏၵကုိ မုဒိမ္းက်င့္ၾကျပန္တယ္။ အခုထက္ထိ။ ရာဇ၀င္႐ိုင္းပါေပ့။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕လူထုဟာ အေစာ္ကားခံရတဲ့ လူထု။ အႏုိင္က်င့္ခံရတဲ့ လူထု။ ကိုယ့္ဆႏၵကုိ ထုတ္ေဖာ္ခြင့္မရတဲ့ လူထု။ ဘယ္ေလာက္ရင္နာဖြယ္ေကာင္းသလဲ။
ကၽြန္ေတာ္တု႔ိရဲ႕သမုိင္းစာမ်က္ႏွာေတြဟာ ညစ္ပတ္ေပက်ံေနတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြျဖစ္တယ္။ ၁၉၆၂ ခုမွ ယခု ၂၀၀၂ ခုႏွစ္အထိ ေသနတ္သမား စစ္ဗိုလ္ႀကီးေတြ၊ စစ္ဘုရင္ေတြ ဗုိလ္က် စိုးမိုးေနတဲ့ တုိင္းျပည္ ျဖစ္တယ္။ ႏွစ္ေပါင္း (၄၀) ရွိခဲ့ၿပီ။ နစ္နာလုိက္တာကြယ္။ သမုိင္းမွာ မ်က္ႏွာ မျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရွက္စရာေကာင္းလွခ်ည့္။
(၃)
“တရားမဲ့စြာ တာေတလန္တဲ့
သနားမငဲ့ညႇာ ဗမာေတြႏွံခဲ့တဲ့
မဟာေရႊဂ်ပန္ ေစာက္က်င့္ဆုိးေတြေၾကာင့္”
အဲသလို ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႕ ကေလာင္ဖ်ားက ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတြရဲ႕ အမူအရာေတြကုိ ခါးခါးသီးသီး ကဗ်ာဖြဲ႕ခဲ့ဖူးတယ္။
ေအာက္တုိဘာ (၁၀) ရက္ေန႔က ျမန္မာပန္းခ်ီဆရာ၊ စာေရးဆရာ၊ ႐ုပ္ရွင္ဒါ႐ိုက္တာႀကီး ဦး၀င္းေဖနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္လဲ ၀ါရွင္တန္က ဂ်ပန္ႏုိင္ငံေရာက္လာတယ္။ ဂ်ပန္ေရာက္ ျမန္မာမိသားစုေတြ တည္ေထာင္ထားၾကတဲ့ “အာဟာရစာၾကည့္တုိက္” က ႀကီးမႉးက်င္းပတဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲအတြက္ပါ။
ၿပံဳးရႊင္ေဖာ္ေရြတဲ့၊ ခ်ဳိသာတဲ့၊ လိႈက္လွဲပ်ဴငွာတဲ့ေမတၱာနဲ႔ ျမန္မာစာေပခ်စ္သူတုိ႔က နာရိတာေလဆိပ္က ဆီးႀကိဳၾကတယ္။ ေႏြးေထြးပါဘိ။ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း အေငြ႔အသက္က ခ်မ္းေျမ့ပါဘိ။
တုိက်ဳိမွာ ျမန္မာမိသားစုေတြ ေသာင္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ရွိၾကသတဲ့။ ျမန္မာစားေသာက္ဆုိင္ေတြလဲ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိၾကၿပီ … တဲ့။ ျမန္မာကာရာအုိေကသီခ်င္းဆုိတဲ့ ခန္းမေတြနဲ႔ ေပ်ာ္စရာပါပဲ … တဲ့။
သူတုိ႔တေတြဟာ ေရာက္ရာေနရာမွာ ကုိယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကုိယ့္လူမ်ဳိး၊ ကုိယ့္စာေပ၊ ကိုယ့္ဘာသာတရားကုိ တေလးတစားရွိၾကတယ္။ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈကုိ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ၾကတယ္။
တပင္တပန္းလုပ္ကုိင္ၿပီးရခဲ့တဲ့ ေခၽြးနဲစာကေလးေတြစုေဆာင္းၿပီး ျမန္မာစာၾကည့္တုိက္ တည္ေထာင္ၾကတယ္။ သူတုိ႔ေစတနာျဖဴစင္ၿပီး ထက္သန္အားႀကီးပံု ခ်ီးက်ဴးမကုန္ႏုိင္စရာ။
သူတုိ႔ေနထုိင္ရတာ ဖ်ာ (၆) ခ်ပ္ခြဲစာ အခန္းက်ဥ္းကေလး။ လူ (၄-၅) ေယာက္စုၿပီး ငွားေနၾကရ။ လုပ္ကုိင္ၾကရတာကလဲ အိုးတုိက္ပန္းကန္ေဆး။ “အုိက္တိုးပေဂးဆန္” လုိ႔ ျမန္မာပီပီ ဟာသေႏွာၿပီး ေလာကဓံကုိ အေမာခံရင္း ေျပာတတ္ျပန္ေသးရဲ႕။ မိေ၀းဖေ၀း ေဆြေ၀းရပ္ကြာ သူတပါးတုိင္းျပည္မွာ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ ၀လံုးကေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႔ က်င္လည္က်က္စားေနၾကရင္းက ကိုယ့္ျပည္ကုိလဲ လြမ္းတတ္ကဲ့။ ကိုယ့္စာေပ၊ ကုိယ့္ယဥ္ေက်းမူကိုလဲ ခ်စ္တတ္တဲ့။ တကယ့္သူေတာ္ေကာင္း ျမန္မာ ကေလးေတြပါလား။
ကိုယ့္မိခင္ႏုိင္ငံက “ကပ္က်န္မြဲေတ ဖြတ္ဘိုးေအ” ျဖစ္ၿပီး ခၽြတ္ၿခံဳက်ေလေတာ့ ပြဲစားအမ်ဳိးမ်ဳိးအားကိုးၿပီး သိန္းရွစ္ဆယ္ ကိုးဆယ္ အရင္းျပဳၿပီးလာခဲ့ရေပမဲ့ ဂ်ပန္မွာက်ေတာ့ ေနရထိုင္ရမသက္သာ “အုိဗာစေတး” ေခၚတဲ့ ၀လံုးဘ၀။
ကိုယ့္တုိင္းျပည္ကလဲ ဖခင္ရင္းမဟုတ္။ စစ္သားပေထြးမုိ႔ ခ်စ္အားေ၀းၾကရရွာတယ္။ အားကိုးရာမဲ့၊ ခုိလႈံရာမဲ့ ေနခဲ့ၾကရတယ္။ ရင္နာဖြယ္ေကာင္းေလစြ။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံကလဲ ကိုယ့္ကုိမကယ္ႏုိင္။ မကယ္ႏုိင္႐ုံ မက လည္မ်ဳိညႇစ္ခ်င္ေသးရဲ႕။ ျဖစ္ရပံုမ်ား …။ သေဘာျဖဴအူစင္းၿပီး အရင္းခံေစတနာေကာင္းၾကရွာတဲ့ တုိ႔ႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ ကံၾကမၼာကုိ ရင္နာနာနဲ႔ ေတြးမိပါတယ္။
(၄)
ကုန္းေဘာင္ေခတ္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ ပေဒသရာဇ္အိပ္မက္က ႏုိးထဖုိ႔ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္။ ဂ်ပန္မွာလဲ ေမဂ်ီဘုရင္လက္ထက္ ေခတ္သစ္အိပ္မက္မက္ခဲ့တယ္။ ကေနာင္မင္းသား၊ ေယာမင္းႀကီး စတ့ဲ အင္အားစု ေခတ္မီမႈ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတ့ဲအခ်ိန္ေပါ့။
“ကုန္းေဘာင္ေခတ္မွ၊ ၿပိဳင္တူထလဲ
အထေႏွးေႏွး၊ အိပ္ေရးမ၀
သူကတမ်ဳိး၊ ငါတမ်ဳိး
အႏုိးမတတ္၊ ထမင္းငတ္
မတ္တပ္ရပ္လုိ႔ လမ္းမွာငုိ
ေရႊဘုိ ေနညိဳေတာ့
ေျမမ်ဳိခံရ ျမန္မာ့ဘ၀ၾကမၼာကံ”
ဂ်ပန္နဲ႔ျမန္မာ အခုေတာ့ ကြာခ်င္တုိင္းကြာၿပီမဟုတ္လား။ “သခင္မ်ဳိးေဟ့” လုိ႔ တေရးႏုိးထေအာ္ခဲ့ေပမဲ့ ေအာ္ရင္းဟစ္၊ ေလွာ္ရင္းနစ္ခဲ့ရၿပီ မဟုတ္လား။
“ရာစုသစ္မွာ ဘာျပဳလုိ႔နစ္ရမလဲ” လုိ႔ အားခဲႏုိင္မွ တန္ကာက်ေတာ့မယ္။
သတိရႏုိးထၾကေစသတည္း။ ။
ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၁၁၄)၊ ႏုိ၀င္ဘာ ၂၀၀၂
No comments:
Post a Comment