Monday, September 29, 2008

treasure of my life, poems from my heart - 25

ဘ၀ထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ (၂၅)

...စစ္ရာဇ၀တ္ေကာင္ေတြလက္ထဲ အာဏာၿမဲေနသမွ် ဒုကၡ၀ဲဂယက္က လႊဲမထြက္ႏိုင္မွာေသခ်ာတယ္...

၁။
၁၉၆၀ တ၀ိုက္ဆီက ေက်ာင္းေတြမွာ “ျမန္မာ့မ်က္ပြင့္” ဆုိတဲ့ ျမန္မာစာအုပ္ ျပ႒ာန္းခဲ့တာ အမွတ္ရမိေသးတယ္။ (၁၀)တန္း စိတ္ႀကိဳက္ျမန္မာစာအတြက္ ထင္ပါရဲ႕။ ေရးသူက “ဆရာေဇယ်”။ ဆရာႀကီး သခင္ကုိယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႕ သားမက္။

ဆရာေဇယ်ဟာ စာေရးအလြန္ေကာင္းတယ္။ သူ႔၀ါက်ကေလးေတြက ခ်စ္စရာ။ ျမန္မာဆန္တယ္။ သူ႔စိတ္ဓာတ္က အလြန္လွတယ္။ ျမန္မာ့အမူအရာ၊ ျမန္မာ့ဓေလ့ကုိ ျမတ္ႏုိးဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ဖြ႕ဲဆုိတတ္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔တေတြ တစြဲလမ္းလမ္း တတမ္းတတ ဖတ္ခ့ဲ၊ မွတ္ခဲ့၊ သင္ၾကားခဲ့ရတဲ့ စာအုပ္ေကာင္းေတြေပါ့။ အက္ေဆးအဖုိးတန္ကေလးေတြလုိ႔ ဆုိရမယ္ထင္တယ္။

သူ႔စာအေၾကာင္းကုိ “ဆရာတုိက္စုိး” တုိ႔ မိတ္ဆက္ေပးၾကတာ၊ စာေရးသူအတၳဳပၸတၱိကုိ ေရးၾကတာေတြ ရွိေနပါၿပီ။ အဲဒီျပ႒ာန္းစာေတြထဲက “ေကာက္႐ုိးႏြယ္” တုိ႔၊ “ျမခက္ကေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာ” တုုိ႔၊ “ေရႊအင္ၾကင္း” တုိ႔၊ “ဒီအခ်ိန္ေပါ့” တုိ႕ကုိ မေမ့ႏုိင္ဘူး။ ျပန္ဖတ္တုိင္း ၾကည္ႏူးမိတယ္။ ႏွစ္သက္မိတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ေပၚေနတဲ့ စာ႐ုပ္ပံုလႊာကေလးကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ကဗ်ာေလး ေရးဖြဲ႕မိပါတယ္။

ျမခက္ကေလးနဲ႔ေကာက္႐ုိးႏြယ္

ျမခက္ကေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္နဲ႔
ေကာက္႐ိုးႏြယ္ရဲ႕ အၫြန္႔အဖူး
လြန္႔လူးတုိးတက္ေနပံုကေလး
တေရးေရးနဲ႔
စိတ္ေၾကးမံုမွာေပၚေနတယ္။

ေနပူက်က္က်က္၊ ပပ္ၾကားအက္မွာ
ႏြယ္တက္ေနတဲ့ ေကာက္႐ိုးႏြယ္
ဘယ္အရာကုိမွ် မေတာင့္တ
ဘယ္သင္းကိုမွ် မေၾကာင့္ၾက
သူ႔ဘ၀ သူ႔လမ္း
တစတစ လွမ္းရင္း
အဆန္းတၾကယ္လဲမရွိ
အ႐ိုးခံပကတိနဲ႔
ပီဘိအညၾတ
လွမွလွပါေပ့
ဆရာေဇယ် ဖန္ဆင္းခ့ဲတယ္။

ငါ့ရင္ခြင္ ပပ္ၾကားအက္မွာ
ေကာက္႐ိုးႏြယ္ကေလး
ႏြယ္တက္ပါေစေတာ့
ျမခက္ကေလးရဲ႕အၿပံဳး၊ ငါ့ႏွလံုးထဲမွာ
ခုိပုန္းလုိ႔ ေအာင္းေနပါေစေတာ့။

၂။
ေလျပည္ေလညင္းတုိက္သလုိ ေအးျမျမခံစားရရင္ ကဗ်ာေရးခ်င္စိတ္ပိုၿပီး ႏုိးႂကြလာသလားမသိ။ စိတ္ၾကည္လင္တဲ့အာ႐ံုမွာ ႐ုပ္ပံုပုိထင္လာေရာ့သလား။ က်ေနာ္လဲ ခြဲခြဲျခားျခားမစဥ္းစားတတ္။

တေန႔ ေမြ႕ေမြ႔အိပ္ေနတုန္း ေခါင္းေလာင္းထိုးသံလုိလုိ ၾကားလုိက္မိတယ္။ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္မိတယ္။ ငါအိပ္ေပ်ာ္ေနလုိ႔ မျဖစ္ေသး။ တုိ႔အေရးကလည္း မဆံုးေသး။ ဒါနဲ႔ ဒီကဗ်ာကုိ ေကာက္ကာငင္ကာေရးၿပီး ကုိယ့္ေသြးကိုယ္ႏိုးလိုက္ရတယ္။

ယေန႔ထုိးမယ့္ေခါင္းေလာင္း


ငါ့ႏွလံုးသားဟာ
တန္းလ်ားခံုထက္၊
အိပ္စက္ေပ်ာ္ေနတယ္။

အားသန္တဲ့ လက္ေမာင္းနဲ႔
ေခါင္းေလာင္းထုိးလိုက္သလုိ
ႏုိးႏုိးၾကားၾကား ေႂကြးေၾကာ္သံ
တကမၻာလံုးညံေစခ်င္တယ္။

ဒီေညာင္ေစာင္းမွာ
ေလ်ာင္းစက္ေပ်ာ္ေမြ႕၊
ဘာလို႔မ်ားေမ့ေနရသလဲ။
“ယေန႔” ကုိမလြန္ေစဘဲ
ေခါင္းေလာင္းသံတေ၀ေ၀နဲ႔
ကမၻာေျမကိုႏိႈးေလာ့။
ဒီယေန႔မွာပဲ၊ ေအာင္လံကုိေ၀ွ႕ေလာ့။

အုိ ... လံု႔လေလွ်ာ့ၿပီး ေပါ့ေပါ့ဆဆ မေနသာဘူးေလ။ ကိုယ့္တုိင္းကိုယ့္ျပည္ကမွ စစ္သံခြာေအာက္က မထႏုိင္ေသးတာဘဲ။ ဒုကၡေတြပင္လယ္ေ၀ မ်က္ရည္ ေတြေတြက်ေနရဆဲ မဟုတ္လား။ ၾကားရသမွ် သတင္းေတြကလဲ အလင္းေရာင္မွ မပါဘဲ။ တုိ႔တုိင္းျပည္ အေမွာင္က်ေနဆဲ ညေတြ မင္းမူေနဆဲ။ ငါတုိ႔အိပ္ေပ်ာ္ေနလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ။

(၃)
ငါတုိ႔ႏုိင္ငံမွာ အဖူးအၫြန္႔ကေလးေတြ အစုိ႔အေညႇာက္ ေပါက္ေနၾကပါရဲ႕။ မ်ဳိးဆက္သစ္ ဖူးၫြန္႔ကေလးေတြေပါ့။ သူတုိ႔တေတြကုိ ေရေလာင္းေပါင္းသင္ေပးမဲ့ အေျခအေနရွိရဲ႕လား။ ႏုိင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္ေနသူေတြက သူတုိ႔ကုိယ္က်ဳိးကုိပဲ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့အျမင္က ႏုိင္ငံရဲ႕ အၫြန္႔အဖူးကေလးေတြကုိ ခ်ဳိးဖဲ့ပစ္ရာေရာက္တယ္။ လူငယ္မ်ဳိးၫြန္႔ကေလးေတြကုိ ရန္လုိတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ေန ၾကတယ္။ ႏုိင္ငံရဲ႕ အင္အားသစ္ေတြလုိ႔ မျမင္ႏုိင္ဘူး။ သူတုိ႔အာဏာ တည္ၿမဲေရးအတြက္ အဖ်က္အင္အားစုလုိ႔ ျမင္ေနတယ္။ သနားစရာေကာင္းလုိက္ပေလ။

သူတုိ႔လွမွ ႏုိင္ငံလွမွာ။ သူတုိ႔ဖြံ႕ၿဖိဳးမွ ႏုိင္ငံဖြံ႕ၿဖိဳးမွာ။ ခုေတာ့ သူတုိ႔ကုိ အၫြန္႔ဆိတ္ဖို႔ ႀကံစဥ္ေနၾကၿပီ။ ေက်ာင္းတက္ဖုိ႔ ခက္ၿပီ။ ပညာေရးစနစ္ေတြကို ဖ်က္ပစ္ေနၿပီ။ ဘ၀ကုိ ငတ္မြတ္ေအာင္ ဖန္တီးထားတာ့ ပညာတံခါးပြင့္ႏုိင္အား မရွိၿပီ။ အနာဂတ္ေပ်ာက္ေနၿပီ။ ကုိ္ယ္က်ဳိးရွာစစ္အာဏာပိုင္ေတြဟာ သူတုိ႔တသက္ ကြက္ကြက္ကေလးကုိသာၾကည့္ၿပီး ျပည္သူေတြကုိ စစ္တလင္းမွာ သတ္ကြင္းျပင္ေနၾကၿပီ။ ကေလးမ်ားကုိ ကယ္ၾကပါ။ ကယ္ေတာ္မူၾကပါ။ စစ္ရာဇ၀တ္ေကာင္ေတြလက္ထဲ အာဏာၿမဲေနသမွ် ဒုကၡ၀ဲဂယက္က လႊဲမထြက္ႏိုင္မွာေသခ်ာတယ္။

ဖူးၫြန္႔ကေလးေတြ လူးလြန္႔ေစလုိတဲ့ေစတနာနဲ႔ ဒီကဗ်ာေရးမိျပန္ပါတယ္။

ဖူးၫြန္႔

ဖူးၫြန္႔
လူးလြန္႔ အားယူတက္ေနဆဲ။
စင္ခံေပးရင္ေတာ့
ဥယ်ာဥ္ၿခံကေလး လွမွာပဲ။
ေရေလာင္းလုိ႔ေပါင္းသင္ရင္
ေကာင္းကင္မွာ ဖူးၫြန္႔ကေလးတ၀ဲ၀ဲ။
အပြင့္လဲေ၀ဆာ
အသီးလဲ ပေဒသာနဲ႔
ေရႊရတနာၿခံျဖစ္မွာ အမွန္ပဲ။
ဖူးၫြန္႔သစ္ ပ်ဳိးေထာင္
ေနာင္ေကာင္းမွာမလြဲ။
ေလာင္းရိပ္ရွင္း
ေခါင္းဆိတ္ကင္းေအာင္
ႀကီးျပင္းေစမႈျပဳစု
သီးကင္းႏုၿမိဳင္ၿမိဳင္နဲ႔
ခုိင္တံေတြႏုိင္ငံတ႐ိုးမွာ
ၿဖိဳးေမာက္မွာပဲ။

ျမန္မာျပည္ႏိုင္ငံမွာ မ်ဳိးဆက္သစ္ကုိ ခ်ဳိးဖ်က္ပစ္ေနတာက စစ္အုပ္စု။ အခုဆုိရင္ စီးပြားေရးကလဲ ဂ်ဳံးဂ်ဳံးက် နာလန္မထႏုိင္။ ပညာေရးကလဲ ဂ်ဳံးဂ်ဳံးက် ကေမာက္ကမ။ တတ္ႏိုင္သူေတြက ဘန္ေကာက္တု႔ိ စင္ကာပူတုိ႔ေျပးၿပီး ေၾကးႀကီးေပး ပညာသင္ၾကရ။ တုိ႔ႏုိင္ငံသားေတြကေတာ့ စစ္ဓားျပေတြ လက္ေအာက္ ျပားျပားေမွာက္ၿပီး ဖုိးသုညမွ ဖုိးသုည။ စစ္အစုိးရဆိုတဲ့ သူခုိး ဓားျပေတြကေတာ့ အနာဂတ္ ဖ်က္ဆီးမႈနဲ႔ ငရဲအုိး ေဇာက္ထုိးက်။ အင္း ဒုကၡ … ဒုကၡ။ ။

ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၁၁၃)၊ ေအာက္တုိဘာ ၂၀၀၂

No comments: