ဘ၀ထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ (၂၄)
၁။
ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းေရွ႕မွာ ေတာင္ကုန္းစိမ္းစိမ္းကေလး။ သစ္ရြက္ေတြ စိမ္းစုိေ၀ဆာ သာယာေနပါပေကာ။ ရွဥ့္ကေလးေတြလဲ ေျပးၾက ေဆာ့ၾက၊ ခဏေလးရပ္ၿပီး နားစြင့္ၾက။ သမင္ကေလးတေကာင္ ေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ျမက္ခင္းစုိစုိကေလး လာစားေနတယ္။
ေနရာက ေမရီလင္း(Maryland) ျပည္နယ္၊ ေရာ့ခ္ဗီးလ္ (Rockville) ၿမိဳ႔၊ ၾသဂုတ္လရဲ႕ အပူရွိန္ျပင္းတဲ့ ေန႔လယ္ခင္း။
ကၽြန္ေတာ္ ျပည္ပကုိထြက္ခဲ့တာ (၃) ႏွစ္ (၃) မုိးရွိခဲ့ၿပီ။ ေနရာအမ်ဳိးမ်ဳိးေရာက္ခဲ့တယ္။ “ဘာသာမတူ၊ လူလည္းတေထြ၊ ေရလည္းတျခား” ဆုိတဲ့ ေဒသေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဖြံ႕ၿဖိဳး တုိးတက္တဲ့ ႏုိင္ငံႀကီးေတြဆုိေတာ့ အစစျပည့္စံုပါေပ့။ လမ္းေတြ၊ တံတားေတြ၊ လွ်ပ္စစ္ေတြ အလွ်ံပယ္။ အသြယ္သြယ္လမ္းေတြကလဲ ဘယ္စခန္းနဲ႔မဆုိ ခရီးဆက္လု႔ိရတာခ်ည္း။
ကားကေလးေတြက ျမားေျပးေနဟန္။ ဟုိက္ေ၀းလမ္းမႀကီးေဘးမွာ ေျပာင္းပင္ေတြကလဲ မုိးတုိးမတ္တတ္။ လင္းလုိက္မွိန္လိုက္နဲ႔ ေတာင္တန္းအလွေတြလဲ လွမ္းလို႔ျမင္ရေသးရဲ႕။ စစ္ကုိင္းေတာင္တန္း ေပလား။ ပင္ဆဲလ္ေဗးနီးယားျပည္နယ္ထဲအ၀င္ ေတာင္တန္းျပာျပာေတြ ျမင္ျပန္ေတာ့ စစ္ကုိင္းတခြင္ အာ႐ံုေရာက္မိတယ္။
အေမရိကျမင္ကြင္းကုိ ျမန္မာ့ျမင္ကြင္းအသြင္ စိတ္အာ႐ံုေျပာင္းၿပီး ၾကည့္ေနမိတယ္။
၂။
ငါမအိပ္တာေကာင္းပါေသး
ထင္း႐ႉးပင္ရိပ္၊ ေမပယ္ပင္ရိပ္မွာ
အိပ္ေပ်ာ္တ၀က္၊ ႏုိးတ၀က္
အိပ္မက္ မလွတလွ
အိပ္ေရးမ၀တ၀နဲ႔
၀ိုးတ၀ါးရသကုိ
ညလုိလုိ ေန႔လိုလို
ရင္ဖုိခံစားရတယ္။
ပေလြသံကေလးက ႏြဲ႕ေပ်ာင္း
ေမာင္းသံကေလးက လြင္လြင္ခ်ဳိတဲ့
တဲရိပ္ညိဳအညာစခန္း
ငါမလြမ္းဘဲ ေနပါ့မလား။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက
ဗုန္းၿမီးေဟာင္း ေရအုိးစင္ကေလးကလဲ
ငယ္ရြယ္စဥ္ မလွမပတဲ့
ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးကုိ သတိရစရာ။
အေျမာက္က်ည္ဆန္ ေၾကးအုိးကုိ
သေျပပန္းထုိးၿပီး ဆုေတာင္းခဲ့တဲ့
အေမ့အေၾကာင္းကုိလဲ မလြမ္းဘဲမေနႏုိင္။
တူတံစဥ္ အလံကေလးပတ္ထားတဲ့
ေတာစပ္က သူပုန္႔အေလာင္းကုိ
ေခါင္းသြင္းၿပီး ေမတၱာပို႔
ေရႊရင္ဆုိ႔ေနရွာတဲ့ တုိ႔အဘကုိလဲ
အမွတ္မရဘဲ ရွိပါ့မလားကြယ္။
ရြာတံခါးအေရွ႕မုခ္က
မီးသတ္တဲကေလးလုပ္ထားတဲ့ေနရာဟာ
နဂါးနီဘုတ္အုပ္ေတြ ခင္းထားတဲ့
စာၾကည့္တုိက္ကနဖ်င္းဆုိ ထင္ပါရဲ႕။
အင္း … ျခင္း၀ုိင္းကေလးလဲ ေနရာေပ်ာက္လုိ႔
ဗြီဒီယုိ႐ံု ေဆာက္ထားဆုိလား။
အေနာက္နားက ဓမၼာ႐ံုလဲ
ဖ်ာအလံုပတ္တဲ့
ရြာဘံုစရပ္ျဖစ္ၿပီး
စစ္တပ္က လူဆင့္လွည္းဆင့္
ပဲႏွင့္ ေျပာင္းကိုလဲ
အၿမဲသျဖင့္ ေတာင္းေနေသးဆုိထင္ရဲ႕။
တမာရိပ္မွာ
ငါမအိပ္တာဘဲ ေကာင္းေသးထင္ပါ့ကြယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အာ႐ံုထဲမွာ မီးခလုတ္ဖြင့္လုိက္သလုိ ဖ်တ္ခနဲ၊ ဖ်တ္ခနဲ။ မ်က္ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ ထင္း႐ႉးပင္၊ ေမပယ္ပင္ေတြဟာ ထေနာင္းပင္လုိလုိ၊ မန္က်ည္းပင္လုိလုိ၊ တမာပင္လုိလုိျဖစ္သြားေခ်ရဲ႕။
တမာပင္ရပ္က အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိလဲ သတိရမိ၊ ၾကားေယာင္မိ။ ဟင္ … ဒါေပမဲ့ အရိပ္ခုိလို႔မရ။ တမာရိပ္ ထေႏွာင္းရိပ္က မလွပ။ အဲဒီအရိပ္မွာ အိပ္ရမွာက စိတ္မခ်။
ဒီေထြျပားအာ႐ံု မႈန္မႈန္၀ါး၀ါးကုိ ကာရန္ေတးသြားအျဖစ္ သီကုံးမိျပန္တယ္။
(၃)
ကၽြန္ေတာ္လဲ ခရီးသြား လက္မွတ္ေစာင့္ရင္း ေဘာ္စတြန္မွာ ေနခုိမိတယ္။ ခ်ားလ္စ္ျမစ္ကမ္းက ငန္းအလွေရကူးဟန္ေတြကုိေငးရင္း ေဒၚျမင့္ျမင့္စိန္ အစာေကၽြးတာကုိ ကူညီတယ္။ ကားရပ္မရတဲ့ ဟားဗဒ္ညေတြမွာ အဲလီေယာ့လမ္းထိပ္က ဒုိးနပ္ဆုိင္သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္ ေဘာ္ႀကီးနဲ႔ႏွစ္ေယာက္သား စကားေတြ တေျပာေျပာေနတယ္။ ဒီအတြင္း ၀ါရွင္တန္ဒီစီက မုိးနဲ႔ၿငိမ္းကေရာက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ အထုပ္အပိုးေတြ သိမ္းၿပီး ေမရီလင္းျပည္နယ္ကုိ ေခၚလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔ ပါလာျပန္ေရာ။
ေမရီလင္းျပည္နယ္ကေတာ့ ျမန္မာအမ်ား စုေ၀းရာေနရာပါပဲ။ “မႏၱေလးျပည္နယ္” လုိ႔ ေျပာင္းရရင္ ေကာင္းႏုိးႏုိး။
မစီတုိ႔ မသီတုိ႔ အန္တီၿမိဳင္တုိ႔တေတြ ေပ်ာ္ေမြ႕ရာ၊ ကုိ၀င္းႏုိင္ဦး၊ ကုိေအာင္ေစာဦး၊ ကုိသိန္းထုိက္ဦးတုိ႔ စံရာ ေတာင္ကၽြန္း ဆုိရမွာပ။
၂၁-၇-၀၂ ေန႔႕ကေရာက္ၿပီး ဟုိအိမ္ သည္အိမ္ လိုက္လံစားတာ စံုပါေလေရာ။ မလံုးတုိ႔ ဗာဂ်ီးနီးယား လိုက္လို႔စား၊ ဦးခင္ေမာင္၀င္းတုိ႔ဆီမွာလဲစား။ မဂၤလာရာမဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလဲသြား … ပါးစပ္မနား မျပတ္စားေနခဲ့။ ေဒၚဥတုိ႔ ေဒၚသန္းစိန္တုိ႔ ကုိကုိေအာင္တုိ႔ပါမက်န္။ မစီတုိ႔အိမ္ကလဲ ဟင္းခြက္ပို႔လုိပိ႔ုနဲ႔ စာရင္း “တုိ႔” လို႔ မကုန္။ ေဒၚခင္ေမေဇာ္ရဲ႕ ရွမ္းထမင္းခ်ဥ္ကုိလဲ လက္လြတ္မခံခဲ့။ တေန႔သားမွာေတာ့ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းသား ကုိသိန္းထိုက္ဦးက သူ႔အိမ္က ဘူးရြက္ကေလးခူးၿပီး ဘူးသီးဟင္းခ်ဳိနဲ႔ ေကၽြးခ်င္လုိ႔ တဲ့။ ဘယ္ျငင္းလိမ့္မတုန္း။ တၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီေန႔ ညစာစားပြဲကေလးကိုေတာ့ ကဗ်ာတပုဒ္နဲ႔ မွတ္တမ္းလုပ္မိရဲ႕။
၄။
ညေနစာ ထမင္း၀ုိင္း
ဘူးရြက္ဟင္းခ်ဳိေသာက္
အမဲေျခာက္ဖုတ္၀ါး
ေျပာင္းဖူးခ်ဳိခ်ဳိစား
အညာဆန္ဆန္၊ အညာသံေတြနဲ႔
၀ါရွင္တန္က ညေနစာပါကလား။
အာရ္အက္ဖ္ေအ၊ ဒီဗြီဘီ
ဗြီအုိေအ၊ ဘီဘီစီက
ဗမာျပည္သတင္းမ်ား
ပုိင္းျခားေ၀ဖန္ ႏိုင္ငံေရးစကား
၀ိုင္းႀကီးစည္တဲ့ တုိ႔ျပည္သား
၀ိုင္တခြက္နဲ႔ ပိုင္ခ်က္ေတာ့လား။
ပြဲသိမ္းလုိ႔အခ်ိန္တန္
ရထားနဲ႔ျပန္၊ ကားနဲ႔ဲျပန္
ရင္ခုန္သံကုိယ္စီနဲ႔
ကုိယ့္ျပည္လြမ္းစိတ္၊ ႐ုိးတုိးရိပ္တိတ္
လြယ္အိတ္ထဲမွာ ထည့္လုိ႔ကြယ္
ဘယ့္ႏွယ္ ဘယ့္ႏွယ္ျဖစ္သည္မသိ
က်လာမိတဲ့ မ်က္ရည္စက္
မအိပ္ရက္တဲ့ညပါတကား။
ကဗ်ာကေလးေတြကုိေတာ့ “မေရးရရင္ မေနႏုိင္တာကလြဲလုိ႔” လုိ႔ ထြန္းအိႁႏၵာဗိုလ္လုိ ဆုိရမလားမသိ။ ေရးမိေရးရာမွတ္တမ္းပမာ တေရးထဲ ေရးေနမိပါတယ္။ အလြမ္းဘက္မ်ား သန္ေလေရာ့သလားမသိ။ မုိးရြာလဲလြမ္း၊ ေနသာလဲလြမ္း၊ ႏွင္းေ၀လဲလြမ္း၊ သစ္ရြက္ေႂကြလဲလြမ္း ဆုိတဲ့ လြမ္းေငြ႕ေ၀ေ၀ ေျဖမေျပ ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ပါလုိ႔ ေတာင္းပန္ရမွာပါ။
ကိုယ့္တုိင္းကုိယ့္ျပည္ ကိုယ့္ဌာနီကလဲ လြမ္းစရာႀကီး မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။ ။
ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၁၁၂)၊ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၂
No comments:
Post a Comment