၁။
ကဗ်ာကေလးတပုဒ္ေရးမယ္လု႔ိ စိတ္ကူးထုတ္တယ္။ စီးကရက္တဖြာ ကဗ်ာတပုိဒ္ တ႐ႈိက္႐ိႈက္ ခံုခံုမင္မင္ နဲ႔ အသံစဥ္ ကာရန္အစဥ္ကေလးေတြကုိ စဥ္းစားတယ္။ စိတ္ထဲက တီးတိုးတီးတုိး ကဗ်ာေစာင္းႀကိဳး ကေလး တုိ႔ခတ္ၿပီး အသံညႇိၾကည့္ေနတယ္။
အေရးထဲ စီးကရက္မီးခုိးကေလးေတြေနာက္ အာ႐ံုေရာက္ေရာက္သြားလုိ႔ အေတြးလမ္းစ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ သြားေလရဲ႕။
ဟယ္ … ဒီေဆးလိပ္ကလဲ တေမွာင့္။
ဒီေဆးလိပ္၊ ဒီစီးကရက္ကလဲ ကဗ်ာအေတြးကုိ အားေပးသလုိလုိနဲ႔ အေတြးလမ္းေၾကာင္းပ်က္ေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္ေနတယ္။
ဒီေဆးလိပ္နဲ႔ မိတ္ဖြဲ႕ျဖစ္ခဲ့တာက တကၠသိုလ္ေရာက္မွ ဆုိပါေတာ့။ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ ေရစႀကိဳမွာေနစဥ္က သူငယ္ခ်င္းကုိတင္ေအာင္ ယူယူလာလုိ႔ သူ႔အိမ္ပြဲ႐ံုက ကုိယ္စားလွယ္ယူထားတဲ့ ပခုကၠဴ “ၿမိဳ႔ေတာ္သံုး” ေဆးလိပ္ကုိ ေဆးလိပ္ေသာက္က်င့္အျဖစ္ ႏွစ္ေယာက္သားေသာက္ခဲ့ပါရဲ႕။
ဒါေပမယ့္ (၁၀) တန္းေအာင္လုိ႔ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ေရာက္ခါမွ နဂါးေဆးလိပ္နဲ႔ ကပၸိတန္စီးကရက္ကုိ စြဲစြဲမက္မက္ ေသာက္ခဲ့မိတယ္။
ေက်ာင္းသားဘ၀ မႏၱေလးမီးရထားရပ္ကြက္ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္၊ ေဆး႐ံုႀကီးေတာင္ဘက္၊ ကဗ်ာဆရာ ပန္းခ်ီဆရာမ်ဳိးျမင့္ေဆြတုိ႔ေနတဲ့ ရပ္ကြက္မွာ အျပင္ေဘာ္ဒါေဆာင္ငွားေနၾကေတာ့ ေမာင္စြမ္းရည္၊၀င္းႂကြယ္၊ မံုရြာေစာလြင္၊ ေရစႀကိဳကုိတင္ေအာင္တုိ႔နဲ႔ အတူေနျဖစ္တယ္။ အဲဒီေဘာ္ဒါကို ကဗ်ာဆရာ ၾကည္ေအာင္လဲ အလည္လာေလ့ရွိတယ္။ တေန႔သားေန႔လယ္ခင္း ၾကည္ေအာင္ေရာက္လာ၊ ႏွစ္ေယာက္ သား စပ္မိစပ္ရာေတြေျပာ၊ ေဆးလိပ္တုိေတြ တပံုတပင္။ ညေန
ေစာင္းေတာ့ ျပန္မယ္ျပင္ေတာ့ …
ဧည့္သည္ႀကီး
ေဆးလိပ္လည္းတုိ
ေနလည္းညိဳၿပီ
ငါကုိျပန္ပို႔ၾကပါေလ …။
ဆုိတဲ့ (၃) ေၾကာင္း ကဗ်ာတိုကေလး အမွတ္တမဲ့ ေရးျခစ္လုိက္မိတယ္။
၁၉၅၉ ခုႏွစ္ကပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာစာအုပ္ “ဖန္မီးအိမ္” ကဗ်ာမ်ား ပံုႏွိပ္ေနဆဲကာလ။ အတူေန သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တဲ့ ေမာင္စြမ္းရည္၊ ၀င္းႂကြယ္၊ ေစာလြင္တုိ႔က ဒီကဗ်ာတုိကေလးကုိ ႀကိဳက္လွေခ်ရဲ႕လုိ႔ဆုိၿပီး “ဖန္မီးအိမ္” စာအုပ္ထဲမွာထည့္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကတယ္။ ထည့္လိုက္မိတာနဲ႔ ကဗ်ာဖတ္သူအမ်ားအျပားက စိတ္၀င္စားသြားၾကတယ္။ ကဗ်ာဆရာႀကီးေဒါင္းႏြယ္ေဆြကလဲ ဒီကဗ်ာဟာ မွတ္တုိင္တတုိင္ျဖစ္လာမယ္လုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ် နိမိတ္ဖတ္လုိက္ရဲ႕။
အင္း … ေဆးလိပ္တုိ … လႊင့္ပစ္လုိ႔လဲမရပါကလား။
(၂)
ေလာ့စ္အိန္ဂ်လိမွာ မႏွစ္က ဦး၀င္းေဖ (ဦးေဇာ္၀ိတ္) နဲ႔ဆံုေတာ့ “ကၽြန္ေတာ္က ခေပါင္းစီးကရက္စြဲခဲ့တဲ့ သူဗ်။ တေန႔(၄-၅) ဘူးကုန္တယ္။ အခုေတာ့ ျဖတ္ပစ္လုိက္ၿပီဗ်ဳိ႕။ စီးကရက္ေသာက္ရတဲ့စည္းစိမ္ထက္ က်န္းမာတဲ့စည္းစိမ္က ပုိၿပီးဇိမ္က်တယ္ဗ်” တဲ့။ ဦးေဇာ္၀ိတ္ႀကီးစကား စိတ္၀င္စားသြားတာရယ္၊ ကေနဒါတုိ႔ဆီေရာက္ေနတဲ့အခုိက္ရယ္ႀကံဳတာနဲ႔ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီ (၁) ရက္ေန႔က ေဆးလိပ္ျဖတ္လိုက္တယ္။ ေဒါက္တာအဲလစ္ကလဲ အကူအညီေပးတယ္။ (၄-၅) လခန္႔ျပတ္သြားတယ္။ ေခ်ာင္းမဆုိးေတာ့ဘူး။
ေၾသာ္ … အာသာရမၼက္အျဖတ္ခက္ပါကလား။ ဥေရာပေရာက္ေတာ့ စားေသာက္ဆုိင္ေတြမွာ သူတို႔တေတြ ၿမိန္ၿမိန္ရွက္ရွက္ စီးကရက္တခဲခဲေနၾကတာျမင္ရေတာ့ “မေမ့ႏိုင္ဘူး ကိုယ့္ခ်စ္ဦးရယ္” ျဖစ္သြားၿပီး တလိပ္ေသာက္မိ႐ံုနဲ႔ မီးခုိးႂကြက္ေလွ်ာက္ ေဘာင္းဘီမီးေပါက္တဲ့အထိျဖစ္ကေရာ။
ဒီႏွစ္ တုိက်ဳိအာဟာရစာၾကည့္တုိက္က ကုိစုိး၀င္းရွိန္-မတင္တင္၀င္းတို႔အိမ္မွာ ေရႊျပည္စုိး ျမန္မာ ေဆးလိပ္တလွည့္၊ မိုင္းလ္ဒ္ဆဲဗင္းတလွည့္ေသာက္ေနတုန္း ေဆးလိပ္စီးကရက္အဖ်က္သမားေတြကုိ စိတ္နာနာနဲ႔ ကဗ်ာေရးမိတယ္။
“ေဆးလိပ္ေသာက္တာ မက်န္းမာ
ရြံလဲရြံစရာ
ေငြကုန္သံျပာ ေခ်ာင္းေတြဆုိး
ေသာက္ဟဲ့ေသခ်င္းဆုိး”
လုိ႔ ေရးခ်လိုက္တယ္။ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံျဖစ္လာရင္ ဒီကဗ်ာကုိ ေဆးလိပ္၊ စီးကရက္ဗူးတုိင္းမွာ ကပ္ေပးပါလုိ႔ အစုိးရကုိ တုိက္တြန္းမယ္။ ကေလးေတြနဲ႔ လူငယ္လူရြယ္ေတြ မေသာက္ျဖစ္ေအာင္လုိ႔။ ဒါေပမဲ့ အ႐ိုးရင့္ေနတဲ့ ေဆးလိပ္စြဲလူႀကီးေတြကေတာ့ ေသာက္ၿမဲေသာက္မွာပဲ။ မုိက္လက္စနဲ႔ မုိက္မွာပဲ။ လူႀကီးဆုိတာ တခါမုိက္ၿပီးရင္ လိမၼာရမွာ အလြန္၀န္ေလးတယ္။ မယံုမရွိနဲ႔။ ကုိယ္ေတြ႔။
အင္း … အစြဲ … အစြဲ မေကာင္းတာစြဲမိရင္ ရာသက္တုိင္ခုိင္ၿမဲတတ္ပါကလား။ အခ်စ္ၿမဲရင္ေကာင္းေပမဲ့ ရမၼက္စြဲရင္ အသက္နဲ႔လဲတတ္ပါတကား။
(၃)
ခုတေခါက္ တုိက်ဳိေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္ ေနရာအႏွံ႔ေရာက္ဖူးတယ္ရွိေအာင္ ၿမိဳ႔ခံမိတ္ေဆြေတြက လုိက္ပုိ႔ေပးၾကတယ္။ ရွိဘူးယ ေခၚ ေခြး႐ုပ္ဘူတာက လူငယ္ေတြ ညလံုးေပါက္ျမဴးၾကတဲ့ၿမိဳ႔ေတာ္တုိ႔၊ ရွင္ဂ်ဳကုက လူမုိက္ရပ္ကြက္၊ ဒုစ႐ိုက္ရပ္ကြက္ျဖစ္တဲ့ ခါဘုခိေခ်ာရပ္ကြက္တုိ႔၊ ဂ်ပန္႐ိုးရာ လက္ဖက္ရည္ ပြဲတုိ႔၊ ခ်ီးဗားၿမိဳ႕ ပင္လယ္ကမ္းမွာရွိတဲ့ ႏုိကုိဂီရိယာမေတာင္ေပၚက နိဟြန္ဂ်ိဘုရား (ဗုဒၶရဲ႕ေက်ာက္ဆစ္ ႐ုပ္တုေတာ္) နဲ႔ ေရႊသာေလ်ာင္းဘုရားတုိ႔ … စသည္ … စသည္ … ေနရာအေတာ္စံုေအာင္ လုိက္ပုိ႔ ျပသၾကပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္မိ ၾကည္ႏူးမိပါရဲ႕။ ဒီလုိနဲ႔ “တုိက်ဳိမွာခင္းတဲ့ ျမန္မာကဗ်ာေစ်း” ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးဖြဲ႕မိပါတယ္။ ေတြ႕သမွ်ႀကံဳသမွ် ကဗ်ာနဲ႔မွတ္တမ္းတင္ခ်င္တဲ့ ၀ါသနာပဲဆုိပါ
ေတာ့။
တုိက်ဳိက ကဗ်ာေစ်း
ေနထြက္ရာ တုိင္းျပည္သုိ႔
ခရီးသည္ ကဗ်ာကုန္နဲ႔
အ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္ ေရာက္လာတယ္။
ကဗ်ာေစ်းမွာေတာ့
အေတြးေကာင္းေကာင္းေတြကုိ
အေႂကြးနဲ႔ေရာင္းရတာလဲရွိရဲ႕။
အေတြးညံ့ညံ့ေတြကုိ
ေစ်းလွန္႔ေရာင္းရတာလဲရွိရဲ႕။
ပါတဲ့ကုန္ ေပါက္ေစ်းနဲ႔
ေၾကးမကိုင္ ေစ်းမၿပိဳင္တမ္း
ေပးႏုိင္သေလာက္ေပးစမ္း
အေၾကာင္းမေရြး အေႂကြးမေရာင္းတမ္း
ေစ်းဗန္းခင္းလုိ႔ေရာင္းခဲ့တယ္။
ခရီးထြက္မပုပ္ရေအာင္
ထီးတလက္အစုတ္ေဆာင္းၿပီး
ဇီးကြက္႐ုပ္ဘူတာေစ်းမွာလဲေရာင္း။
ဗာမာေတြ ၿပိဳကာၿပိဳကာက်တဲ့
တကာဒါႏုိဘူတာ၀မွာလဲ
ကဗ်ာခ်ဳိခ်ဳိရမယ္လို႔ ေအာ္ဟစ္ၿပီး
အေပ်ာ္အျဖစ္လဲေရာင္း။
တုိက်ဳိတာ၀ါမွာ
အပ်ဳိအအုိအကုိေတြလာသမွ်
ကဗ်ာတျပျပနဲ႔ ေရာင္းတန္ေရာင္း။
ပါးစပ္တဖြဖြာ
ျမတ္တာ မျမတ္တာ ပဓာနမထားဘဲ
ကဗ်ာဒါနအလား ေရာင္းတန္ေရာင္း။
ပါသမွ် ကဗ်ာကုန္သည္ေတြကုိ
အာ႐ံုခံစား၊ ဖတ္ေစသားလုိ႔
ေစတနာထားၿပီး ေရာင္းခဲ့ပါတယ္။
အသေရတက္တဲ့
ေနထြက္ႏိုင္ငံ၊ ျပည္ဂ်ပန္မွာ
ျမန္မာကဗ်ာ ေစ်းေၾကာင္းေပါက္ေအာင္
ေရြးေကာက္ၿပီး ဗန္းတင္ခဲ့ပါတယ္။
အ၀ယ္လိုက္မလုိက္
တကယ္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္
သူ႔ထုိက္နဲ႔ သူ႔ကံရွိေစေတာ့
အမိႏိုင္ငံျဖစ္ ကဗ်ာအၿပံဳးပြင့္ကေလးမ်ား
ႏွလံုးနင့္မွ် ျပခြင့္ရရင္ပဲ
ဘ၀မွာေက်နပ္
ေနရပ္ကုိ ျပန္မည္ျဖစ္ပါေၾကာင္း…။
ကဲ …. ေတြးသမွ် ေရးသမွ်ကေလးေတြကုိ အေ၀းကတင္ျပလုိက္ပါရဲ႕။ ။
ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၁၁၅)၊ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၂
No comments:
Post a Comment