ဘ၀ထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ (၃၄)
၁။
“လူကိုေခြးသတ္ေလျခင္း” တဲ့။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ မင္းႀကီးတပါးျဖစ္သူ “မင္းတုန္းမင္းႀကီး” ရဲ႕ မွတ္ခ်က္စကားပါ။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္စာဆုိေတာ္ႀကီး ဦးပုညန႔ဲပတ္သက္ၿပီး ရာဇ၀င္႐ိုင္းတဲ့ကိစၥနဲ႔ ဖြင့္ဟလုိက္တဲ့စကားျဖစ္ပါတယ္။
ပေဒသရာဇ္ေခတ္မွာ လူကုိေခြးသတ္တဲ့ကိစၥ တခါတရံေပၚခဲ့ဖူးပါတယ္။ အာဏာရွင္၊ စစ္အာဏာရွင္တုိ႔ လက္ထက္မွာ ဒီလုိရာဇ၀င္႐ိုင္းတဲ့ျဖစ္ရပ္မ်ား ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေပၚခဲ့ပါတယ္။ ရွက္ဖြယ္လိလိ၊ ရွက္ရေကာင္းမွန္းပင္ မသိ။
“လကၡဏာဟန္မက်ခ်င္ေတာ့၊ အနႏၱခက္ေတြ၊ ကံမ,မွ အသက္ရွည္မယ္၊ က်မ်က္ရည္ယိုဆင္း။ ေတြးမိတုိင္း စိတ္နာတယ္၊ မအိပ္တာေလ ညဥ့္အလင္း” တဲ့။
ဦးပုညက ရင္ဖြင့္ခဲ့တာပါ။ “မင္းဆုိသမွ် ကြင္းေရွာင္မယ္၊ ထမင္းေတာင္ စားခ်င္ဘုေလး” လို႔ ရင္နာနာနဲ႔ ဖြဲ႕ခဲ့ရွာပါတယ္။
ပုဂံေခတ္က အနႏၱသူရိယအမတ္ စာဆုိအမတ္ႀကီးကေတာ့ .. “ေရႊအိမ္နန္းႏွင့္၊ ၾကငွန္းလည္းခံ မတ္ေပါင္းရံလ်က္၊ ေပ်ာ္စံရိပ္ၿငိမ္ စည္းစိမ္မကြာ၊ မင္းခ်မ္းသာကား သမုဒၵရာ၊ ေရမ်က္ႏွာထက္ ခဏတက္သည့္ ေရပြက္ပမာ၊ တသက္လ်ာတည့္” လုိ႔ … သံေ၀ဂဉာဏ္နဲ႔ ေလာကဓံကုိ ရင္ဆုိင္ခဲ့ရွာပါသတဲ့။ ပေဒသရာဇ္ မင္းဆုိးမင္းညစ္ေတြရဲ႕ ႐ိုင္းပ်တဲ့ သမုိင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားကုိ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဘယ္ေခတ္မွာမဆုိ အာဏာငန္းဖမ္း ငမ္းငမ္းတက္ေနၾကသူေတြကေတာ့ ရာဇ၀င္ကုိ အက်ည္းတန္ေအာင္ ဖန္တီးေနၾကမွာ ဓမၼတာပါပဲ။
(၂)
(၂၁) ရာစု ျမန္မာ့ေခတ္သစ္သမုိင္းစာမ်က္ႏွာမွာ မဖြယ္မရာ ရွက္စရာအမႈေတြကုိ ဒုနဲ႔ေဒးျပဳေနၾကျပန္ၿပီ။ ျပဳသူေတြက စစ္မိစၦာရာဇ၀တ္ေကာင္ေတြ။ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ စစ္၀ါဒီေတြရဲ႕ ရက္စက္ယုတ္မာတဲ့ ဒဏ္ကုိ တာေတလန္ေအာင္ ခံေနခဲ့ရၿပီ။ ခံေနရဆဲ။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကစၿပီး စစ္ဒျမေတြဟာ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္ဆိုတဲ့ မဆလမ်က္ႏွာဖံုးတပ္ၿပီး ျပည္သူေတြရဲ႕ ဒီမုိကေရစီ အခြင့္အေရးေတြကုိ ႐ိုက္ခ်ဳိးခဲ့တယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ ဒီမုိကေရစီေတာင္းဆိုတဲ့ လူထုအေရးေတာ္ပံုႀကီးေပၚလာေတာ့ စစ္တပ္ဟာ မဆလမ်က္ႏွာဖံုးခြာၿပီး ပါတီစံုေရြးေကာက္ပြဲကုိ ဟန္ျပက်င္းပေပးခဲ့တယ္။ လူထုက ေရြးေကာက္တဲ့အဖြဲ႕ကို အာဏာမအပ္ႏွင္းဘဲ ႏွိမ္နင္းသတ္ျဖတ္ အ႐ိုင္းဇာတ္ခင္းခဲ့ၾကျပန္တယ္။ အရွက္မရွိ သရက္ေစ့လုပ္ၾကျပန္တယ္။
ဗိုလ္ဗလခ်ာေတြက ထုိထုိအာဏာကုိ အတင္းသိမ္းပုိက္ မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ၿပီး အရွက္မဲ့ အမုိက္ဇာတ္ခင္းခဲ့ၾကပါတယ္။
ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးကုိ အရယူေပးခဲ့တဲ့ မ်ဳိးခ်စ္အာဇာနည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕မ်က္ႏွာကုိမွ မေထာက္။ မရွက္မေၾကာက္ အဖ်က္အေမွာင့္မ်ဳိးစံုနဲ႔ ႏုိင္ငံ့ဂုဏ္၊ တပ္မေတာ္ဂုဏ္ကုိ ဖ်က္ဆီးခဲ့ၾကတယ္။
ထုိထိုဤဤ မသမာေတြကုိ ဗုိလ္ဋီကာ ကဗ်ာတစု ဖန္တီးမႈျပဳလုိေသာဆႏၵ ျဖစ္ေပၚမိပါတယ္။
(၃)
ဒီေတာ့ တပ္မေတာ္ထဲ၀င္မိတဲ့ လူငယ္ကေလးတေယာက္က … “ျပည္သူသည္သာ အမိ၊ ျပည္သူသာ အဖ” လုိ႔ သစၥာဆုိရမယ့္အစား “တပ္မေတာ္သည္သာ အမိ၊ တပ္မေတာ္သည္သာ အဖ” လို႔ စစ္၀ါဒ ႐ိုက္သြင္း၊ စစ္ျမင္းတေကာင္လို သံခြာ႐ိုက္ၿပီး အမိုက္ဇာတ္အသြင္းခံရေတာ့တာပဲ။
မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ျမတ္တရားနဲ႔ ျပည္သူ႔သားျဖစ္ခ်င္တဲ့လူငယ္ကုိ စစ္မူစစ္ေသြး၊ စစ္ေရးသာပဓာနလုိ႔ စစ္မာန စစ္မာန္ေမာက္ေအာင္ ဖက္ဆစ္မ်ဳိးအေဖာက္ခံခဲ့ရတယ္။
ျပည္သူကိုဆန္႔က်င္၊ ျပည္သူ႔ရင္ခြင္နဲ႔ကင္းကြာ၊ စစ္အာဏာတည္ေဆာက္၊ စစ္ေသြးေျမာက္ေအာင္ ေျမႇာက္ေပး၊ စစ္ဘုရင္ေတြ အမိန္႔ေပးသမွ် အကုန္ုလုပ္တဲ့ ကၽြန္စုတ္တဲ့သရက္ေစ့ရဲေဘာ္ ျဖစ္ခဲ့ရေတာ့တယ္။
စစ္သားဆုိတာ ပါးကြက္သား လက္ပါးေစ၊ ရွင္ရက္နဲ႕ ေသရတဲ့ရဲေဘာ္။
စစ္တပ္ဆုိတာ ပစ္သတ္ခ်င္ရာပစ္သတ္ခြင့္၊ မေကာင္းမႈမွန္သမွ်၊ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ခြင့္ရတဲ့ အဓမၼလိုင္စင္ရ တပ္မေတာ္က ရဲေဘာ္၊ ရဲေဘာ္ဆုိရင္ရြံရွာ၊ ျပည္သူေတြက ႏွလံုးနာတဲ့ဘ၀။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေခတ္ တပ္မေတာ္၊ ကမၻာေက်ာ္ေအာင္ျပည္သူခ်စ္ခဲ့ေပမယ့္၊ ဗိုလ္ေန၀င္းေခတ္မွာ ခါးပုိက္ေဆာင္တပ္၊ သမုိင္းမွာစုတ္ျပတ္ခဲ့ၿပီ။
စစ္ဗိုလ္ႀကီးေတြ လက္၀ါးႀကီးအုပ္လို႔၊ တုိ႔တုိင္းျပည္ လက္ႏွီးစုတ္ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
တခ်ိန္က ဗိုလ္ေစ်းေကာင္းခဲ့ေပမယ့္ ဗိုလ္ေန၀င္းမင္းမူတဲ့လက္ထက္ ဗိုလ္ေစ်းေတြပ်က္ၿပီး၊ ရက္စက္မႈကမ္းကုန္၊ အက်င့္ပ်က္မႈမ်ဳိးစံုနဲ႔ အသားကုန္ယုတ္မာ၊ အာဏာဟူသမွ် ငမ္းငမ္းထ၊ ဒျမထက္အက်င့္ဆုိး၊ ညစ္မ်ဳိးေပါင္းရာေထာင္နဲ႔ ဗိုလ္ေကာင္မွန္သမွ်၊ ခ်ဳိေထာင္ခဲ့ၾကတယ္။
ဗိုလ္ေစ်းေတြပ်က္ေတာ့၊ ဗိုလ္ေခြးေတြတက္၊ လက္နက္အမ်ဳိးမ်ဳိးန႔ဲ၊ ဗိုလ္ပ်က္ေတြႀကီးစုိး၊ ကိုယ္က်ဳိးမွန္သမွ် လက္ကုန္ႏိႈက္၊ ဘက္စံု႐ိုက္ ဗိုက္ကုန္ျဖည့္တဲ့ ဗိုလ္စုတ္ ဗိုလ္ပိန္ ဗိုလ္ကလိန္ေတြ တန္ခုိးထ၊ အစုိးရဆုိတဲ့ ရာဇပလႅင္ေဆာက္၊ ဗိုလ္ငေမ်ာက္ေျခာက္ေတြစုိးစံ၊ ဗိုလ္မာန္ေတြ ယစ္ၾကေလသတည္း … ေပါ့။
စစ္ဗိုလ္ေတြနဲ႔ေပါင္း၊ အခြင့္အေရးတေခ်ာင္းေခ်ာင္း၊ ငယ္ေငါင္းစုတ္ပဲ့၊ ႏံုနဲ႔တဲ့စိတ္ထားနဲ႔၊ ဗိုလ္တရာေတြ ဆီက၊ လုိရာရာကုိရဖုိ႔၊ ဟုိဟာတမမ လုပ္ေနရဦးမွာလား အရပ္ကတုိ႔။
အင္း … ဗိုလ္ဋီကာဖြင့္ရရင္ေတာ့ အ႐ိုင္းအထုပ္မုိ႔ သမုိင္းပုပ္ရေခ်ေသးရဲ႕။ ။
ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၁၂၄)၊ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၃
No comments:
Post a Comment