ဘ၀ထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ (၃၂)
၁။
ထန္းရိပ္ညိဳညိဳနဲ႔ လြမ္းစိတ္ပိုဖြယ္ေကာင္းလွတဲ့ ကာလီဖိုးနီးယားကုိ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ရင္း ဥေရာပတုိက္ဘက္ဆီသုိ႔ ခရီးထြက္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။
“ဘ၀သံသရာ .. ရွည္လ်ား .. ေထြျပား .. မေနမနား .. တသြားထဲသြားၾကတာ ..” တဲ့။ ဆရာႀကီး ဦးသုခရဲ႕ “ဘ၀သံသရာ” ေတးသြားကေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေရးလက္စ ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးကုိ ခဏအနားေပး၊ “ထန္းရိပ္ညိဳ” လြယ္အိတ္ကေလးထဲမွာ ကဗ်ာစာအုပ္ႏွစ္အုပ္ရယ္၊ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ကင္မရာတလံုးရယ္၊ ဆုိနီလက္ကုိင္အသံဖမ္းစက္ကေလး တလံုးရယ္ထည့္ၿပီး ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္လိစ္ေလဆိပ္က ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေမလ (၂၁) ရက္ေန႔ မနက္ကိုးနာရီမွာ ထြက္မယ့္ ကြန္တီနင္တယ္ေလေၾကာင္းပုိင္ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚ တက္ခဲ့တယ္။
ပစိဖိတ္သမုဒၵရာ လိႈင္းျပာျပာနဲ႔ ေတာင္တန္းျပာျပာ လြမ္းစရာေတြကို တေငးေငးၿပီး အေတြးတစ တိမ္လႊာႂကြတဲ့ေနာက္ တေကာက္ေကာက္လုိက္ရင္း ဘယ္လ္ဂ်ီယမ္ ဘရပ္ဆဲၿမိဳ႕ေတာ္ဆီသုိ႔ ဦးတည္ပ်ံသန္းခဲ့ပါတယ္။
(၂)
ေလယာဥ္ႀကီးက တိမ္လိပ္တိမ္လႊာေတြၾကားထဲ တုိး၀င္ျဖတ္သန္းေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးရက္က ေလာ့စ္အိန္ဂ်လ္လိစ္မွာရွိတဲ့ ယူႏုိကယ္ အေမရိကန္ေရနံကုမၸဏီ႐ံုးခ်ဳပ္ေရွ႕က လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္႐ုပ္ပံုကုိ ကုိင္ေဆာင္ၿပီး ဆႏၵျပေနၾကတဲ့ ဒီမုိကေရစီဘက္ေတာ္သား ရဲေဘာ္မ်ားရဲ႕ ႐ုပ္ပံုလႊာကုိ ျမင္ေယာင္ေနပါတယ္။ တက္ႂကြတဲ့မ်က္ႏွာ၊ ထက္သန္တဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ လက္႐ံုးေတြဆန္႔တန္းေနၾကတာကုိ အာ႐ံုေရာက္ေနမိတယ္။
ဒီရဲေဘာ္ေတြဟာ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ အေမရိကန္မွာေန၊ ကိုယ့္၀မ္းစာ ရွာေဖြစားေသာက္ေနရေပမယ့္ အမိႏုိင္ငံကုိမေမ့ၾက။ အမိႏိုင္ငံရဲ႕ စစ္ဖိေနာင့္ေအာက္က ဒဏ္ရာေတြကုိ ျမင္ေယာင္ေနၾကတယ္။ လြတ္လပ္စြာေျပာဆုိခြင့္၊ စည္း႐ံုးခြင့္ေတြဆိတ္သုဥ္း၊ လူ႔အခြင့္အေရးေတြ ဆံုး႐ႈံးေနတာကုိ ခံစားရင္နာေနၾကတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ေတြ သက္တန္းရွည္ၾကာေစမဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကုိ ဆန္႔က်င္ ကန္႔ကြက္ေနၾကတယ္။ ျမန္မာစစ္အုပ္စုေတြကုိ သက္ဆုိးရွည္ေစမဲ့ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြ ရပ္တန္းကရပ္ေအာင္ တုိက္ပြဲ၀င္ေနၾကတယ္။ ေလာ့စ္အိန္ဂ်လ္လိစ္နဲ႔ ဆန္ဖရန္စစၥကုိက ကယ္လီဖုိးနီးယားေရာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြစု႐ံုးၿပီး အုိးစည္ဗံုေမာင္းသံတညံညံနဲ႔ ခြပ္ေဒါင္းအလံ တလူလူလႊင့္ထူရင္း တုိက္ပြဲအရွိန္တုိးျမႇင့္ခဲ့ၾကတယ္။ အေၾကာင္းဆုိက္ ေခါင္းကုိက္လုိ႔မွမနား၊ ေသာင္းထုိက္ကၾကားေစေတာ့။
ကိုယ့္ျပည္တြင္းက သတင္းေတြေမွ်ာ္လုိက္ေတာ့ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ရခုိင္၊ ခ်င္း၊ ကခ်င္၊ ျမန္မာျပည္ရြာအႏွံ႔ ခရီးဆန္႔ၿပီး ေျခာက္လွန္႔မႈ၊ ေႏွာင့္ယွက္မႈ၊ ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြကုိ ရဲရဲရင့္ရင့္ရင္ဆုိင္ၿပီးေအာင္လံကုိင္ တုိက္ပြဲ၀င္ေနပံုမ်ား အားရဖြယ္၊ ေက်နပ္ဖြယ္၊ တက္ႂကြဖြယ္ပါတကား။
တုိင္းရင္းသားျပည္သူေတြရွိရာကုိ အေရာက္သြားၿပီး တုိင္းရင္းသားျပည္ေထာင္စုသားေတြရဲ႕ ႏွလံုးခုန္သံ ရင္ခုန္သံေတြကုိ ခံစားနားေထာင္၊ လူထုကုိအလင္းေရာင္ထြန္းညႇိေပးေနတဲ့ လူထုေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ မွန္ကန္တဲ့လမ္း၊ ေရာင္နီေတြသန္းစျပဳေနၿပီ။
အဓမၼဘက္ေတာ္သားေတြရဲ႕ ဟန္႔တားတဲ့လက္ေတြကုိ လူထုအားန႔ဲခ်ဳိးဖ်က္ထြင္းေဖာက္ တေန႔ေန႔ အလင္းေတာက္ေစဖုိ႔ မေၾကာက္မရြံ႕ စြန္႔စြန္႔စားစား ခ်ီတက္ဦးေဆာင္သြားတဲ့ ေဒၚစုရဲ႕လုပ္ရပ္ကလည္း အတၳဳပၸတ္ေမာ္ကြန္းတင္ ရာဇ၀င္ေျပာင္ပါေပ့။
လူထုဘက္က ေနမလား။ လူထုဆန္႔က်င္ စစ္အာဏာရွင္ေတြဘက္က ေနမလား။ ဘီလူးစည္း၊ လူ႔စည္းျခားရေတာ့မဲ့အခ်ိန္၊ “အေရးႀကီးၿပီ ေသြးစည္းၾကစုိ႔” လုိ႔ ေႂကြးေၾကာ္ရမဲ့အခ်ိန္။
“ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေလွ်ာက္ေသာလမ္းက
ေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဇာနည္သမီး ႐ႈမညီးက
ထိန္ညီး၊ ထြန္းေျပာင္
ဒီမုိကေရစီေအာင္လံကုိ ကိုင္ေဆာင္လ်က္
ေတာင္ေပၚေျမျပန္႔ ထက္ေအာက္ႏွံ႕ေအာင္ တပ္လွန႔္တုိက္ပြဲ၀င္ေနၿပီ။”
(၃)
ေလယာဥ္က ေျမျပင္ေပၚသို႔ အိခနဲ ကၽြိခနဲ ထုိးဆက္လိုက္တယ္။ နယူးဂ်ာစီျပည္နယ္က နယူး၀ပ္ေလဆိပ္။ ေဒသစံေတာ္ခ်ိန္ ညေန ၅း၂၀ နာရီ။
ဒီမွာ ဘရပ္ဆယ္သြားမဲ့ေလယာဥ္ကုိ ေျပာင္းစီးရမယ္။ ခရီးတေထာက္နားမယ္။ ည (၇) နာရီထြက္မယ္။
ထန္းရိပ္ညိဳလြယ္အိတ္ကုိ ပုခံုးခ်ိတ္ၿပီး ေလဆိပ္ထဲမွာခဏနား၊ ဟုိသြား ဒီသြား ေလွ်ာက္လုိ႔သြား။
ေလယာဥ္ကုမၸဏီရဲ႕ေကာင္တာနား၊ ရစ္သီရစ္သီတလႊားလႊား။ ေဟာ … ထန္းရိပ္ညိဳလြယ္အိတ္ ဘယ္နားမွာငါထား။ သတိတခ်က္အလစ္ လြယ္အိတ္ကေလး ေပ်ာက္ဆံုးသြားပါကလား။ ငါ့ကဗ်ာေတြ ပါသြားပါတကား။
မတတ္ႏိုင္ၿပီ။ ေလယာဥ္ပန္ကာက တ၀ီ၀ီ။ ခရီးထြက္ေတာ့မည္။ ကဗ်ာတရာေက်ာ္ ေလယာဥ္ေပၚ မတက္လာႏုိင္ေတာ့ပါတကား။
(၄)
ကိစၥမရွိ။ ငါ့ႏွလံုးသား၊ ငါ့ဦးေႏွာက္မ်ားရွိ။ သည္ေတာ့ အေဟာင္းေပ်ာက္လည္း ဦးေႏွာက္နဲ႔ႏွလံုးသားက ကဗ်ာေတြ အသစ္ေမြးဖြားလိမ့္မယ္။ ငါ့ခြန္အားေတြ အၿမဲရွိ။ ငါဖန္တီးႏုိင္၏။
“အေဟာင္းပ်က္မူ အသစ္ျပဴရ၊ ျဖစ္ကုန္ၾကေလာ့ …” တဲ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ကဗ်ာသံ ျပန္လည္ၾကားေယာင္မိ။ လိုအပ္တာက စြန္႔လႊတ္ရဲ၊ ဖန္တီးရဲတဲ့သတၱိ။ ။
ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၁၂၁)၊ ဇြန္ ၂၀၀၃
No comments:
Post a Comment