ဘ၀ထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ (၂၂)
“---ျပာပူမုိး ရြာသမႈေၾကာင့္
သာဓုမွ ခပ္က်ယ္က်ယ္
ေခၚႏုိင္ဖြယ္မရွိ---”
၁။
ရာသီေတြကလဲ … ေျပာင္းခဲ့ၿပီ။ ဥေရာပရဲ႕ အက်ည္းတန္႐ႈခင္းေတြလဲ အ၀တ္သစ္အစားသစ္လဲခဲ့ၿပီ။ ခုအခါမွာေတာ့ ဖူးပြင့္ရာသီေရာက္ေနၿပီမုိ႔ စိမ္းစိမ္းစုိစုိနဲ႔ ဆံၿမိတ္တုိခ်လို႔ အလွႀကီးလွေနခဲ့ေပါ့။
ပန္းေတြကလဲ ေရာင္စံု၊ ငွက္ေက်းေတြကလဲ သံစံု၊ “ခရာသံစံု က်ဴးေက်ာ္ျငာဟုန္” ဆုိသလုိ။ အင္း … အုိတဲ့အခါလဲ အုိမင္း ယိုယြင္းေပမယ့္ ပ်ဳိတဲ့အခါလဲ ပ်ဳိအဆင္းနဲ႔ ပန္းခင္းနဲ႔။ ပန္းေကာက္ၾကေပေရာ့။ လမ္းေလွ်ာက္ၾကေပေရာ့။ လြမ္းေလာက္တဲ့အခါ ေရာက္လာျပန္ေခ်ေပါ့။
ဒီ႐ႈခင္းအလွကုိ ကဗ်ာဉာဏ္၀င္စားမိတယ္။ ကာရန္ကေလးေတြ စီမိတယ္။
ကုိယ့္ဆု ကုိယ္ပန္
ဖူးပြင့္ဖန္ျပာ
က်ဴးရင့္သံသာ
ႏုဆဲပ်ဳိဆဲ ခုအခါ။
ေနာက္မက်ေစ
ေကာက္ၾကေလေရာ့
ေျမမွာျဖန္႔က်င္းပန္းခင္းပါ။
ရာသီကုိသိ၊ အခါညႇိ
မိမိကုိယ္သာကုိးကြယ္ရာ။
သူမ်ားပန္းေတာ၊ လြမ္းမေမာႏွင့္
အေဟာသိကံ ျဖစ္မည္သာ။
ကုိယ့္အေရးမႈ၊ ကုိယ္ေတြး႐ႈ
ကုိယ့္ဆုကုိယ္ပန္ ျမတ္ႏိုးစြာ။
ရာသီကိုမွီခုိၿပီး အလိုလိုအားႏြဲ႕တာ၊ ႂကြားတဲ့ကာ ေနလုိ႔မျဖစ္။ ကုိယ့္လမ္းကုိယ္ထြင္မွ၊ ကိုယ့္ျဖစ္စဥ္ ကိုယ္ဖန္တီးမွ၊ ကိုယ့္ခရီးကိုယ္ျပင္မွျဖစ္မယ္။ နတ္ကရာ က်ီးေမာေနလုိ႔မျဖစ္ေသး။ ဗုဒၶကလဲ ေဟာခဲ့တယ္။ “အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ” တဲ့။ “မိမိကုိယ္သာ ကိုးကြယ္ရာ” မဟုတ္လား။
ရာသီသာတာကုိ ေက်နပ္ေရာင့္ရဲၿပီး ပြဲထဲစိတ္ေရာက္ ပင္ကိုယ္ေပ်ာက္လု႔ိ မျဖစ္ေခ်ေသး။
(၂)
ကိုယ့္ရဲ႕ ထာ၀ရလိပ္စာက ျပည္ျမန္မာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဖ၀ါးကုိ ယာဥ္သာျပဳၿပီး ဥတုသံုးလီစလံုး ကိုယ့္ျပည္မွ ခြာ၊ ရပ္တကာ ရြာတကာေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ၂၊ ၆၊ ၂၀၀၂ ေန႔က ဘယ္လ္ဂ်ီယမ္ အန္႔တ၀တ္ၿမိဳ႕က ခြာခဲ့ရျပန္တယ္။ ဘရပ္ဆယ္ေလဆိပ္ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ေျမးမကေလး စႏၵရာနဲ႔ မာယာတုိ႔ကုိ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေလယာဥ္ေပၚတက္ခဲ့တယ္။ သမီးႏွင္းကေတာ့ မ်က္ရည္တြဲ႕တြဲ႕။
ညေနက်ေတာ့ အေမရိကန္ႏုိင္ငံ၊ အင္ဒီယားနားျပည္နယ္၊ ဖုိ႔တ္၀ိန္းၿမိဳ႔ကေလးကုိ ေရာက္ေနၿပီ။ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္စုိးခ်ိန္က လြယ္အိတ္နီကေလးတလံုး ပုခံုးခ်ိတ္လို႔ ေလဆိပ္ကႀကိဳေနရွာတယ္။
ဖုိ႔တ္၀ိန္းကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ညႇာေရႊရြက္တုိ႔ ေႂကြသက္တဲ့အခါမဟုတ္။ လန္းဆန္းႏုပ်ဳိ စိမ္းစုိတဲ့ အခါသမယ။ အထြက္နဲ႔အ၀င္ အျမင္ခ်င္းမတူ၊ တမူလွေနတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးပါလား။
ဆုိင္းသံ၊ ဗံုသံ၊ ဒုိးသံေတြၾကားရတယ္။ အုိ … ဆန္းၾကယ္စြ။ အေမရိကႏုိင္ငံႀကီးမွာ ျမန္မာ့ဂီတေရစီး စီးဆင္းေနပါပေကာ။ အလုိ … ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ရွင္ျပဳပြဲဆုိပါ့ကလား။ “ဒုိးပတ္ကုိလြယ္႐ံုမွ်နဲ႔၊ မယားကကြာမယ္ဆုိ၊ သားေမာင္ကငုိ” ဆိုတဲ့ ပတ္ေဗတုိးသံႏွင့္ ကုိယ့္ႏိုင္ငံ ေရာက္ေနသလား ထင္မိတယ္။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အလႉထမင္း၊ အလႉဟင္းနဲ႔ဆုံလို႔ ရင္ခုန္မိပါရဲ႕။ ၾသ … သာခ်ဳိ ကုိရင္ေလာင္းကုိ အသက္သြင္းခဲ့တဲ့ အဆုိေက်ာ္ ေဒၚမာမာေအးလဲ ေရာက္လုိ႔ပါလား။
အေမရိကမွာ သင္းပ်ံ႕တဲ့ျမန္မာရနံ႔
ျမန္မာခပ္သိမ္းတုိ႔ရဲ႕
ေအာင္ကိန္းႀကံဳရာ
ဖုိ႔တ္၀ိန္းဆုိတဲ့ ၿမိဳ႔သာယာကေလး။
ျမရြက္သစ္ေတြလဲ ညိဳ႕ညိဳ႕စိမ္းစိမ္း
ဖုိ႔တ္၀ိန္းဆုိ ထုိၿမိဳ႕ကေလးမွာ
တုိ႔အေရးက ရဲေဘာ္တစု
ရွင္ျပဳပြဲ၊ အလႉပြဲေတြနဲ႔
ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲ ဒုိးသံသာ
မာမာေအး အဆုိေက်ာ္လဲပါရဲ႕
ေပ်ာ္စရာ အတိပါလား
အေဖာ္သဟာေတြလဲ အျပည့္နဲ႔။
ျမန္မာရနံ႔
သင္းပ်ံ႕လိႈင္ၾကဴ
အသက္ရွဴ၀၀၊ လက္ဖက္အတူမွ်ၿပီးႏိႈက္ရင္း
အလွဴထမင္း၊ ငခူဟင္းေတြထင့္
ဦးပဥၥင္းနဲ႔ ကုိရင္ကေလးေတြျမင္ရ
ဘ၀င္တႂကြႂကြ၊ အစဥ္သတိရစရာပါပဲ။
ကုိယ့္ေသြးေတြ စီးဆင္းရာ
ဒီကမၻာ အလွဆံုးေျမ
ေမ့ႏုိင္ဘူးကြဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေရ..။
(၃)
တေန႔ေန႔မွာေတာ့ ကိုယ္ေပ်ာ္ေမြ႕တဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ျပန္ရမွာပါ။ ကိုယ့္ႏုိင္ငံအလြမ္းနဲ႔အေတြးေတြ အမွ်င္တန္းမိျပန္တယ္။
ထုိင္းႏုိင္ငံနဲ႔ ျမန္မာအိမ္နီးနားခ်င္းျပႆနာ၊ မူးယစ္ေဆးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြ႕ဲမ်ား၊ ျမန္မာစစ္အစုိးရရဲ႕ ေဘဒဥပါယ္နည္းပရိယာယ္ …စတာေတြစဥ္းစားမိေတာ့ ငါ့အိမ္ျပန္ရက္ကေလး ေ၀းၿပီထင္ရဲ႕လုိ႔ စိတ္အားငယ္မိျပန္တယ္။ ဒီမုိကေရစီအလံနဲ႔ ေအာင္ပြဲခံရမယ့္ရက္ကလည္း ေနာက္ဆုတ္သြားျပန္ၿပီလားလုိ႔ တအားငယ္မိျပန္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ က႐ုဏာေဒါေသာ စိတ္ဆႏၵေစာရင္း ဘ၀အေမာသံေ၀ဂကဗ်ာကုိ ဖြဲ႕မိျပန္ပါတယ္။
သံေ၀ဂ သုိ႔မဟုတ္ ျပာပူမုိး
အနာဂတံ လာလတၱံ႕ေတြကုိ
ကဗ်ာဉာဏ္ စာမခန္႔ႏုိင္ဘု
ငါအလန႔္ႀကီးလန္႔မိတယ္။
ေကာက္က်စ္ေသာ၊ စဥ္းလဲေသာ
ျမင္းပြဲက ဉာဏ္သမား
တုိ႔ႏုိင္ငံကုိ ကစားခဲ့လုိ႔
အမွားေတြနဲ႔တည္ေဆာက္
အမွန္ကုိ ဘယ့္ႏွယ္ေရာက္ႏုိင္ပါ့
လမ္းေပ်ာက္ခဲ့တယ္။
ကလိမ္ဉာဏ္ေ၀၀ုစ္နဲ႔
ကလိယုဂ္ အခါဆုိးမွာ
ျပာပူမုိး ရြာသမႈေၾကာင့္
သာဓုမွ ခပ္က်ယ္က်ယ္
ေခၚႏုိင္ဖြယ္မရွိ။
ပန္းေတြက မသင္း
လမ္းေတြက က်ဥ္းပါဘိ
ဆန္းေနကလဲ မလင္းႏုိင္ဘု
မင္းတုိ႔အသိ။
တအင္းအင္းနဲ႔ ဟင္းခ်သံ၊ သက္ျပင္းခ်သံနဲ႔အတူ မႈတ္ထုတ္လုိက္တဲ့ ကဗ်ာပူတပုဒ္ပဲ ျဖစ္ေလမလားမသိ။ ။
ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၁၁၀)၊ ဇူလုိင္ ၂၀၀၂
No comments:
Post a Comment