ဘ၀ထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ (၂၁)
၁။
သကၠရာဇ္ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ (၁၀) ရက္ ျမန္မာသႀကၤန္အႀကဳိရက္မ်ားက ကၽြန္ေတာ္ဟာ သမီးမုိးမုိးႏွင္း တုိ႔ မိသားစုနဲ႔အတူ စပိန္ႏုိင္ငံ ဘင္နီဒြမ္း (Benidorm) ကမ္းေျခကုိ ေရာက္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဘင္နီဒြမ္း ကမ္းေျခဟာ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္မ်ား အာ႐ံု၀င္စားရာ ေျမထဲပင္လယ္က နာမည္ေက်ာ္ကမ္းေျခတခုပါ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လဲ ဥေရာပေဆာင္းေႏွာင္းရဲ႕ မိႈင္းျပာမႈန္ေ၀ ႏွင္းပြင့္ေႂကြတဲ့ရာသီႀကီးကုိ ၿငီးေငြ႕လို႔ ေနသာသာ ေရျပာျပာကမ္းေျခရွိရာ စပိန္ကုိ လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဗင္နီကက္ကတပ္စ္ဟုိတယ္ လုိ႔ ေခၚတဲ့ အညာက တန္ေဆာင္းျပာသာဒ္ပင္ကုိ သေကၤတျပဳထားတဲ့ ဟုိတယ္မွာ တည္းခိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေတာင္သာနယ္မွာေတာ့ ဆိတ္ေတြ အလြန္ႀကိဳက္တဲ့အပင္၊ ဆူးရွည္ေတြ ခက္ျဖာၿပီး ေစာင္းလ်ားသီးလုိ ေဇာင္းထေနတဲ့ အပင္ကုိ “ပဒုမၼာ” ပင္လုိ႔ ေခၚတာပဲ။ အပြင့္က်ေတာ့ အဖူးငံု ေျဖခ်ထားတာ အလြန္ လွတဲ့ အပင္ပါ။ အပြင့္ႀကီးေတြ တေ၀ေ၀နဲ႔ အညာေႏြမွာ ရဲရဲပြင့္ေနတဲ့ ပဒုမၼာေတြပါ။
စပိန္ရဲ႕ပန္းခ်ီေက်ာ္ ဒါလီ၊ ပီကာဆိုတုိ႔ကုိလည္း သတိရရဲ႕၊ အညာက မန္က်ည္း၊ တမာတုိ႔ကုိလဲ လြမ္းရဲ႕။ ဆီးပင္ငုတ္တုိအနား ဆီးသီးေကာက္လုိ႕စားရင္း ဆိတ္ေက်ာင္းသားကေလးေတြရဲ႕ ႐ုပ္ပံုလဲ အာ႐ံုထဲမွာ ေပၚလာရဲ႕။ ျမန္မာသႀကၤန္အခါမုိ႔ ပိေတာက္ပန္း တ၀ါ၀ါကုိ လြမ္းစရာအျဖစ္ ျမင္ေယာင္မိရဲ႕။ အဲဒီလုိ အာ႐ံုထဲမွာ ေပၚလာသမွ်ကုိ အကၡရာစာလံုးေတြ ေနရာခ်ၿပီး ကဗ်ာစီကုံးမိသမွ် ေရာေမႊ တင္ျပရရင္ …။
၂။
၁၅၊ ၄၊ ၂၀၀၂ တနလၤာေန႔ နံနက္ခင္း ျမန္မာ့သႀကၤန္တြင္းကာလမွာ မနက္ေစာေစာ ထၿပီး ဒီလုိ ကဗ်ာဖြဲ႕မိပါတယ္။
ပိေတာက္လက္ေဆာင္
ဒါလီရဲ႕ နာရီေတြ
အရည္ေပ်ာ္က်ကုန္သလုိ
ဘ၀နာရီေတြလဲ
ရာသီရဲ႕ ဒဏ္ ခံႏုိင္ပါ့မလား
ေန႔မ်ားလဲ တြန္႔လိမ္ကုန္ေရာ့ထင့္။
မန္က်ည္းခုတ္ေတာ့ အုိ
ဆီးခုတ္ေတာ့ ပ်ဳိသတဲ့
ဆီးငုတ္တုိ တုိ႔ဘ၀
တေန႔ေန႔ေတာ့ လွမွာပ။
တမာကိုင္းကေလးကလဲ
ခါတုိင္းလို ခါးမွာပဲ
၀ါးၿပီးရင္ေတာ့ ခ်ဳိတတ္ကဲ့။
ပီကာဆုိရဲ႕ ခ်ဳိးငွက္
ကမၻာေျမေပၚ ၀ဲလ်က္နဲ႔
သံလြင္ခက္စိမ္းစိမ္းမွာ
ေသြးစက္ေတြ
ဘာေၾကာင့္လိမ္းေနရပါလိမ့္။
လူ႔ကမၻာမွာ
အမႈရွာေနတာက
အာဏာငတ္သူက ငတ္
လြတ္လပ္ခ်င္သူကလဲ
ေႏွာင္ႀကိဳးျဖတ္
မနားမရပ္ႏိုင္တဲ့
တိုက္ပြဲကလဲ တရစပ္။
ကမၻာတေလ်ာက္
မသာယာတာေတြ ေပ်ာက္ေစဖုိ႔
ပိေတာက္လက္ေဆာင္ေပးခ်င္ငဲ့။
ပိေတာက္မင္းမွာလဲ
သံေျခခ်င္းလြတ္ေကာင္းရဲ႕။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ ရည္မွန္းၿပီး ျမန္မာ့ပိေတာက္ပန္းကုိ ကမ္းလွမ္း ေ၀ငွခ်င္စိတ္ ေပါက္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သံေျခခ်င္း တန္းလန္းနဲ႔ ပိေတာက္ပန္းကေလးဖုိ႔ လြတ္လမ္း ေရာက္ေကာင္းပါရဲ႕လုိ႔ ေရးလိုက္တဲ့ ကဗ်ာပါ။
(၃)
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေနစဥ္က သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းေတြ စုၿပီး တႏွစ္တႀကိမ္ခန္႕ ခရီး ထြက္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဥပမာ- က်ဳိက္ထီး႐ိုး၊ ပုဂံ၊ ပုပၸါး စသျဖင့္ေပါ့။ အဲဒီခရီးမ်ဳိး ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္ထဲက အဂၤလိပ္စာဆရာ ဦးသာႏုိးက ေခါင္းေဆာင္ၿပီး စီစဥ္ေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ အေလာင္းေတာ္ ကႆပ စခန္းသြားဖုိ႔ စီစဥ္ေပးပါေသးရဲ႕။ အထမေျမာက္ခဲ့ဘူး။
ခုလို စပိန္ကမ္းေျခ ေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ေတြကုိ သတိရမိတယ္။ လြမ္းဆြတ္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ … ဒီကဗ်ာ ေရးျဖစ္တာေပါ့။
သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတုိ႔ေလ
ဘင္နီဒြမ္းကမ္းေျခက
ထန္းေ၀ေ၀နဲ႔ ဆုိင္ကေလး
Mundial တဲ့
ေသးငယ္တဲ့ ဆုိင္ကေလး။
၀ိႈက္ေကာ္ဖီ ဘရန္ဒီ ေရာစြက္
အမာရက္တုိ (Amaretto)
ခ်ဳိသက္သက္
လွ်ာရင္းျမက္တဲ့ ဆုိင္ကေလး။
ဘရန္ဒီ ရွရွ၊ ေကာ္ဖီျမျမ
တသသ စည္းစိမ္ခံၿပီး
ကိုယ့္ႏုိင္ငံက သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ
လြမ္းတင္းဖြဲ႕မိတယ္။
အခ်ဳိယမကာတက်ဳိက္နဲ႔
ဗိုလ္စာႀကိဳက္တတ္တဲ့
ဆရာဦးသာႏုိး ဆုိရင္
သကာအုိးေတြ႕တဲ့ ကရင္လုိ
ခုံမီးခံုမင္ ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး
ဥေရာပဘ၀နဲ႔
အံ၀င္ခြင္က်လုိက္ဖက္မယ္။
ေရႊမန္း၊ ေက်ာ္ေက်ာ္၊ ဟန္တင္နဲ႔
သိန္းထိုက္တုိ႔တေတြလဲ
ယိမ္းတုိက္သလို ကခုန္
ေသာင္ခံုမွာ ၿမိဳ႕မသီခ်င္းေတြနဲ႔
အလင္းေပါက္ ေပ်ာ္ၾကမယ္။
ဗိသုကာဆရာေရႊကေတာ့
ဆာေကးမရလို႔
တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္နဲ႔
ျဗစ္ပဲေသာက္ရမယ္။
ပန္းခ်ီယဥ္မင္းပိုက္ကေတာ့
နတ္ခ်င္းတပိုဒ္နဲ႔ ကေနမွာ
ေသခ်ာတယ္။
၀တၳဳဆရာ ကိုတင္ဆင့္နဲ႔
ကုိၾကည္ႏိုင္တုိ႔ကေတာ့
ဟုိဒီယိုင္လို႔ ယိမ္းေတာ့မယ္။
ဆရာစုိင္းေအာင္၀င္းကေတာ့
ရွမ္းသီခ်င္းနဲ႔ ပြဲထိန္း
မိုးဟိန္းက တေယာတညံညံ
ဆရာေဆာင္က ဗံုေခါက္သံနဲ႔
အိမ္မျပန္ႏုိင္ေအာင္ ေပ်ာ္ၾကမယ္။
စပိန္ကမ္းေျခမွာ
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ျမဴး
ေသာင္ျပင္မွာ လူးခ်င္တဲ့လူက လူး
မူးခ်င္တဲ့လူလဲ မူးေပေရာ့။
တို႔ႏုိင္ငံ
ဒီမုိကေရစီ ေအာင္ပြဲခံမွ
ေတးသံေတြ ရင့္က်ဴးဖုိ႔
စပိန္မွာ ေရကူးဖုိ႔
ႏုိင္ငံကူးၿပီး လာၾကမယ္
သဟာယမိတ္အေပါင္း
သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတုိ႔ေလ …။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံ ေအာင္ပန္း ပန္ဆင္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ စပိန္ မကလုိ႔ ဘယ္ေနရာ သြားသြား၊ ေရႊတံခါးႀကီးပြင့္ေတာ့မွာ အေသအခ်ာေပါ့။
အဲဒီလုိ ေခတ္ေကာင္း အခါေကာင္းကုိ ေမွ်ာ္မွန္းၿပီး ကဗ်ာပန္းကေလးေတြ တပြင့္ၿပီး တပြင့္ သီကုံးေနမိပါေတာ့တယ္။ ။
ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၁၀၉)၊ ဇြန္ ၂၀၀၂
No comments:
Post a Comment