ဘ၀ထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ (၄၇)
(၁)
ျမန္မာစာေပမွာ “ေတာလား” ဆုိတဲ့ ကဗ်ာအဖဲြ႕မ်ဳိးရွိတယ္။ ခရီးသြားကဗ်ာအဖြဲ႕လို႔ ဆုိရမွာေပါ့။ ေရေျမ ေတာေတာင္ေတြရဲ႕ အလားအလာကုိ ဖြဲ႔ဆုိထားတာျဖစ္လုိ႔ “ေတာလား” လုိ႔ ေခၚျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
“ဂမုဓာတ္ရ၊ ဓာတြတၳျဖင့္၊ ဂမေနသဒၵါ၊ ေၾကာင္းခ်င္းရာကို၊ လကၤာကံုးသီ” လုိ႔ ရွင္မဟာရ႒သာရက ဆုိထားတ့ဲအတြက္“ဂမု၊ ဂမုဓာတ္သည္၊ ဂမန၊ သြားျခင္းအနက္၌” ရွိေလေတာ့ ခရီးသြားလကၤာလုိ႔ မုခ်ဆုိႏုိင္တာေပါ့။
ဒါ့ေၾကာင့္ ရွင္မဟာရ႒သာရရဲ႕ ေရႊစက္ေတာ္သြားေတာလား၊ ရွင္ဥတၱမေက်ာ္ေတာလား စသည္ျဖင့္ ျမန္မာစာေပမွာခရီးသြားလကၤာအဖြဲ႕ ထြန္းကားခဲ့ပါတယ္။ ကင္း၀န္မင္းႀကီး ဦးေကာင္းနဲ႔ ဦးၿခိမ့္တုိ႔က သံတမန္ခရီးေတြေပါ့။ ကဗ်ာလုိေရာစကားေျပလုိပါ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ၾကတယ္။
ကိုလုိနီေခတ္မွာေတာ့ ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမတုိ႔၊ ဂဠဳန္ဦးေစာတုိ႔လို ဂ်ပန္ခရီးမွတ္တမ္းေတြ၊ သိပၸံေမာင္၀ တုိ႔လို ေအာက္စဖုိ႔တကၠသိုလ္ ပညာသင္မွတ္တမ္းေတြ အမ်ားအျပား ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။
“ရက္ဒဆီး၊ မစ္ဒီးတာေရနဲ႔” စတဲ့ ကင္း၀န္မင္းႀကီးရဲ႕ ခရီးစဥ္ကဗ်ာကေလးကုိ သတိရမိေသးရဲ႕။
(၂)
၁၄-၂-၂၀၀၅ ေန႔က သမီးမိုးမုိးႏွင္းတုိ႔မိသားစုနဲ႔အတူ အီတလီႏုိင္ငံ ေရာမၿမိဳ႕ကို အလည္အပတ္ ေရာက္သြားခဲ့တယ္။
တၿမိဳ႕လံုး သမုိင္း၀င္အေဆာက္အအံုမ်ားနဲ႔ ႀကီးက်ယ္ခဲ့တယ္။ခမ္းနားခဲ့တယ္။ ေနရာတကာ ဗိသုကာလက္ရာ အဆန္းတၾကယ္၊ ပန္းပုပန္းခ်ီ တုမမီႏုိင္တဲ့ လက္ရာတုိ႔နဲ႔ ေရာမဟာ အသက္၀င္ေနတယ္။
“ဗိသုကာမႈ၊ ပန္းပုလက္ရာ
စာေပ ပန္းခ်ီ၊ ရီေနဆန္ေခတ္
ထြန္းသစ္ေပၚရာ ႏွစ္မ်ားစြာ
လူသားတုိ႔ရဲ႕ ရတနာ” လုိ႔ မွတ္ခ်က္ကဗ်ာေရးမိတယ္။
ေရာမဇာတ္ရဲ႕
တဖ်တ္ဖ်တ္လွပ၊ ဒႆနမ်ား
ဂ်ဴလီယက္ဆီဇာ၊ ကလီယုိပါထရာ
စာမ်က္ႏွာမ်ား …
မုိက္ကယ္အိန္ဂ်ယ္လုိ၊
ႏိႈင္းဆုိဖြယ္မျမင္ က၀ိရွင္မ်ား …
ဘာသာတရား၊ ဘုရားထြတ္ျမတ္
နန္းျပာႆဒ္ႏွင့္
ဖြဲ႔စပ္ထားတဲ့ ေမာ္ကြန္းမ်ား
အုိဘယ့္အံ့ဖြယ္ တခမ္းတနား” လုိ႔လည္း ေရာမရဲ႕ အဗၻဳတရသကုိ လကၤာမစုိ႔မပို႔နဲ႔ ေဆးစက္ “တုုိ႔” မိပါတယ္။
(၃)
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေဒသႏၱရဗဟုသုတ အေတာ္ခ်ဳိ႕င့ဲသူပါ။ ဘယ္ရပ္ဘယ္ရြာမွ သြားရဲလာရဲသူမဟုတ္။ ကိုယ့္ရပ္ကုိယ့္ ရြာ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္တ၀ုိက္မွာသာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနလုိသူျဖစ္ပါတယ္။ စြန္႔စားရဲတဲ့သတၱိ နည္းလွပါတယ္။ မန္က်ည္း ပင္ရိပ္၊ တမာပင္ ထေနာင္းပင္ရိပ္မွာပဲ ေလ်ာင္းစက္အိပ္ၿပီးေနလုိတဲ့ လူပ်င္းတေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၉၉ ခုႏွစ္ကစၿပီး န၀တအစုိးရရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ျပည္ေျပးကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ မေျပးျပန္ရင္လဲ ေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္အကန္႔အသတ္မရွိ ဆြဲသြင္းေနဦးမယ့္အေရးက ရွိေပေသးသကုိး။
ဒီေတာ့ ေမာင္ေပါက္က်ဳိင္းထံုး ႏွလံုးမူၿပီး “သြားဖန္မ်ား ခရီးေရာက္” ဆုိသလုိ ဟုိႏုိင္ငံ သည္ႏုိင္ငံ ေရာက္ရေတာ့တာေပါ့။ ႏုိင္ငံတကာေရာက္ ျမန္မာမိသားစုေတြရဲ႕ေမတၱာနဲ႔ ႏုိင္ငံစံုက ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆံုရ၊ ႏွီးေႏွာရ၊ စကားဆုိရလုိ႔ ၾကည္ႏူးမ၀တဲ့ဘ၀ ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ န၀တကုိလဲ ႀကံဖန္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ရပါေတာ့တယ္။
(၄)
ခုလုိ ေရာမေရာက္လာခုိက္ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ သတိရမိတာကေတာ့ နီ႐ိုးဘုရင္ပါ။ ငါတုိ႔ဟာ နီ႐ိုးဘုရင္လုိ ဥေပကၡာျပဳအားတဲ့စိတ္ေမြးလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ကဗ်ာခ်ဳိခ်ဳိ ပေလြတုိကေလးမႈတ္ၿပီး လူသားေတြရဲ႕ဒုကၡကုိ ေမ့ေနလု႔ိ မျဖစ္ဘူးလုိ႔ သတိရမိလိုက္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္္ …
ေမာင္းတီးမဲ့လူသား
“ေရာမၿမိဳ႕ႀကီး မီးေလာင္ေနစဥ္
ေစာင္းတီးမပ်က္တဲ့ နီ႐ိုးဘုရင္” တဲ့
ရာဇ၀င္မွာ စာတင္ခဲ့ၾကရတယ္။
လူမႈဒုကၡမ်ားကုိ
ဥေပကၡာထားႏုိင္အားပါေပ့။
တုိ႔ျပည္သူရဲ႕ ရင္ဘတ္
စစ္ဖိနပ္နဲ႔တက္နင္းလုိ႔
အသက္မွ်င္းမွ်င္းကေလး႐ႉေနရ
သူမတူေအာင္ အညႇဥ္းခံ
ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ထက္ အျဖစ္ဆုိး
ရင္က်ဳိးရတဲ့ တုိ႔ဘ၀ပါလား။
တုိ႔ပုိင္တဲ့လက္နက္နဲ႔
ဖက္ဆစ္ဒျမ၊ စစ္၀ါဒကုိ
တုိက္မွျဖစ္မယ္။
ငါတုိ႔ဟာ နီ႐ိုးမဟုတ္
ပေလြမႈတ္မေနအား
တေယာထုိးမေနအား
ေစာင္းတီးမေနအား
ေမာင္းတီးၾကရမယ့္လူသား။
“ေမာင္းကုိထုပါ၊ လူစုပါေလာ့
ရြာကုိေဘးမွ၊ ကာကြယ္ၾကေလာ့”
ဖုိးေမာင္တုိ႔ … ဖုိးေထာင္တုိ႔ …
ေတာင္ေျမာက္ေလးပါး
ေရွ႕ေနာက္ဖ်ားက
ဓားလံွမ်ဳိးစံု၊ ကိုင္ေဆာင္ကုန္လ်က္
၀ုိင္းအံုၾကေလာ့၊ လာၾကေလာ့”
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕နားထဲမွာ ဖုိးေမာင္တို႔ျပည္သူတရပ္လံုး တခဲနက္အံုႂကြၿပီး စစ္ဒျမေတြကုိ ေမာင္းထုတ္ၾကမယ့္ အေရး ေမွ်ာ္ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။ ။
ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၁၄၃)၊ ဧၿပီ ၂၀၀၅
No comments:
Post a Comment