ဘ၀ထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ (၅၅)
(၁)
ေခတ္ကုိ လူကဖန္တီးတယ္။ ေခတ္က လူကုိ ၾသဇာေပးတယ္။ ေခတ္စကားကုိ လူသားနားေထာင္ရတယ္။ ကုိယ္ဖန္တီးတဲ့ေခတ္ကုိ ကုိယ္လြန္ဆန္လုိ႔မရ။ “သူ႔ေခတ္နဲ႔ေတာ့ သူတြင္က်ယ္တယ္။ သူတုိ႔ကုိလဲ ၿပိဳင္ဖုိ႔ မလုိဘူးထင္တယ္”တဲ့။ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းက ဆုိခဲ့တယ္။ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆဲြရင္လည္း ေမွာက္လွန္လဲတတ္ တယ္။ လူနဲ႔ေခတ္ အျပန္အလွန္ အမွီသဟဲျပဳေနက်။ ေယာနိေသာမနသီကာရနဲ႔ အသင့္အတင့္ ႏွလံုး သြင္းႏုိင္ပါမွ တန္ကာက်။
(၂)
ျမန္မာကဗ်ာရဲ႕ ျဖစ္ဖ်ားအစ ပုဂံေခတ္က။ “ျမကန္သာ၊ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေတး၊ ေရ၀င္ေျပးလွဲ႔၊ ေရေအးၾကည္စြာ၊ ကန္ပုိင္မာလ်က္ …. တာ၀တႎသာ၊ နႏၵာေလာ၊ တူစြဟုတၳာ” တဲ့။
ပုဂံေလသံေပါက္တဲ့ကဗ်ာ၊ ပုဂံအသံုးအႏႈန္း၊ ပုဂံ႐ႈခင္း၊ ပုဂံနံ႔သင္းေနတဲ့ကဗ်ာ။
ေအး … ေခတ္နဲ႔ကဗ်ာအေၾကာင္း စဥ္းစားခန္း၀င္မိတယ္။ ဟုတ္ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ။
စဥ္းစားမိသမွ်၊ ေတြးမိသမွ်ကုိ ဒီလုိခ်ၿပီးေရးမိတယ္။ ကဲ … ဖတ္ၾကည့္ပါအုံး။
“ကဗ်ာအလွ ရွာပံုေတာ္”
ဘုတ္အုပ္တအုပ္နဲ႔
အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့
က်ဳပ္တုိ႔ ကဗ်ာဆရာပါလား။
လာျပန္ပဟဲ့
ကာရန္မဲ့ … တဲ့။
ျဖစ္ျပန္ပဟ
ရစ္သမ္အဓိက …. တဲ့။
ဇြတ္မွတ္ရျပန္ပေဟ့
လြတ္လပ္ကာရန္.. တဲ့။
အေတြးဂယ္ေပါက္နားမွာ
အေရးဘယ္ေပ်ာက္သြားပါလိမ့္
ေသြးေလတကယ္ေခ်ာက္ခ်ားမိပါရဲ႕။
ကာရန္ ရရမရရ
ျမန္မာဆန္ဆန္လွရင္ပဲ
ကဗ်ာစံျပျဖစ္မွာပါပဲကြယ္။
ကဗ်ာဆရာ့ျဖစ္ပံု သနစ္စံုကုိ ရင္ဖြင့္တင္ျပမိတာ ျဖစ္ပါတယ္။
အိမ္း … ဒါလည္း လြယ္မွလြယ္ပါ့မလား။ “ျမန္မာဆန္ဆန္အလွ” ဆုိတာဘာလဲလု႔ိ ေစာဒက တက္ခ်င္ၾကဦးမယ္ထင္တယ္။
ပိေတာက္ပန္းကေလးနဲ႔ နန္းဆန္ဆန္ေရးဖို႔လား။ ထေနာင္းခက္ကေလး ဆံၿမိတ္ခ်ၿပီး တသသဖဲြ႕ရမွာလား၊ ခေယာင္းလမ္းမွာ အေမာင္းၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ လွည္းတန္းႀကီးကုိ ဖြဲ႕ရမွာလား။ စဥ္းစားစရာ။
“ကဗ်ာမႈမွာ၊ ၾကက္ဥကုိအစ၊ ရွာတတ္ရေသး… တဲ့”။ ရာမရကန္ဆရာ ဦးတုိးက လမ္းစေဖာ္ေပးတယ္။ ကဗ်ာမႈဟာ တရားေသမရွိ။ ပုံေသကားက်မရွိ၊ စာဆုိဥာဏ္သာရွိခဲ့ရင္ “သုိ႔က … သုိ႔၊ သည္က … သည္၊ ဆုိတုိင္းတည္ရသည္။ ၫြန္႔ရွည္ပင္သန္၊ သိဒၶိၿပီးဥာဏ္” နဲ႔ ဖန္တီးတတ္ဖုိ႔သာ ပဓာနလုိ႔ လမ္းျပခဲ့ပါတယ္။ ဥာဏ္ရွိသလို ေစစားေပေတာ့။
(၃)
ေလာကကမၻာဆုိတာ အေကာင္းအဆုိး အမ်ဳိးမ်ဳိးေရာႁပြမ္းေနတဲ့ ေလာကျဖစ္ပါတယ္။ သူေတာ္စင္ေတြ၊အာဇာနည္ေတြခ်ည္းေနတာမဟုတ္။ အၫြန္႔အဖူး ဆီဦးေထာပတ္ခ်ည္းမဟုတ္။ မလုိတမ်ဳိး လုိတမ်ဳိးဆုိတဲ့ ခ်ဳိက်ဳိးနားရြက္ပဲ့ေတြလည္း အမ်ားႀကီး။ ေျခာက္ျပစ္ကင္း သဲလဲစင္ တရားဓမၼရွင္ေတြလည္း ေနၾကတာပဲ။ လူဆုိး လူမုိက္ လူ႔အမိႈက္ လူ႔တိရစၦာန္ ဗာလာနံေတြလည္း တပံုတေခါင္း။ လူဆိုးေတြမပါရင္လည္း ကမၻာက ျပည့့္စံုမွာမဟုတ္။ မေကာင္းမွန္းသိေပမယ့္ သင္းတုိ႔ပါမွ ကမၻာကျပည့္စံုမွာကုိး။ လူ႕ကမၻာဆုိတာ ေရာင္မ်ဳိးစံုတဲ့ ေႏွာင္ႀကိဳးဘံုႀကီး မဟုတ္ပါလား။
အေမွာင္ရွိမွ အလင္းသိၿပီး အလင္းရဲ႕တန္ဖိုးကုိ သိမွာေပါ့။ အဆိုးရွိမွ အေကာင္းရဲ႕တန္ဖုိးကုိသိၿပီး အေကာင္းကုိ စိုက္ပ်ဳိး ပ်ဳိးေထာင္မွာေပါ့။
လူ႔ကမၻာဆုိတာ အမႈတကာစံုပါေပ့။ ေဆးေရာင္ေတြလဲစံုပါေပ့။ သံစဥ္သစ္ေတြ အၿမဲဟစ္ေနတဲ့ကမာၻ၊ ေဆးေရာင္သစ္ေတြ အၿမဲစပ္ဟပ္ေနတဲ့ကမၻာ၊ ကာရန္သစ္ေတြ အၿမဲရွာတတ္ေနတဲ့ကမၻာ။
လူ႔တေခတ္တုိင္း အဖုအထစ္ေတြရွိစၿမဲ။ အေဟာင္းအသစ္ေတြ ႀကံဳစၿမဲ။ အေမွာင္အလင္း ညႇိလိုက္ေတာ့မွ ပ်င္းရိဖြယ္မရွိတဲ့ လူ႔ကမၻာသံစံုျဖာေနေတာ့မွာေပါ့။
အဲ …. သတိနဲ႔ေန၊ သတိန႔ဲေသမွ အသိနဲ႔ေျဖသာမွာ မဟုတ္လား။ လူ႔ကမၻာရဲ႕ ေ၀ဒနာဇာတ္အစုစုကုိ အမွတ္တခုရယ္လုိ႔ ႐ႈမွတ္ဆင္ျခင္ဖုိ႔ေတာ့ လိုပါသဗ်။
“မ်က္ျမင္မွာ ဥာဏ္တြဲလုိ႔၊ အနဲနဲ႐ႈပါ” လုိ႔ လယ္တီဆရာေတာ္က ေဟာထားသားကပဲ။ ။
ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၁၅၁)၊ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၅
No comments:
Post a Comment