ဘ၀ထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ (၅)
(၁)
ဗမာျပည္မွာ နာရီေတြ ေၾကာက္႐ုပ္နဲ႔ ေနာက္ဆုတ္ေနရၿပီ။ သူတပါးတုိင္းျပည္မွာ နာရီေတြ ေက်ာ္လႊား ခုန္ပ်ံကစားၿပီး၊ ေရွ႕ကဦးေဆာင္ၿပီး ေက်ာ္လႊားေနၾကၿပီ။ ဒါကုိ လူတိုင္းအသိ။ ငါတုိ႔တေတြ ေခတ္ေနာက္ ျပန္သြားလုိ႔ ျပဒါးလင္းဂူနား ပံုေတာင္ပုံညာနား ေရာက္ေနပါကလား။ ေက်ာက္ေခတ္လူသားအျဖစ္နဲ႔ ျပတုိက္ထဲ ေရာက္ေနရေတာ့မွာပါကလား။
ကိုယ့္တုိင္းျပည္ထဲေနရရင္ေတာ့ ေရတြင္းထဲကဖားသူငယ္၊ ကိုယ့္လူေတြ အေပၚမွာ လူတြင္က်ယ္လုပ္ၿပီး အဟုတ္ႀကီး ဟုတ္ေနဦးမွာေပါ့။ အခုေတာ့ ကိုယ့္ျပည္မွာ ကိုယ္မေနအား၊ ႏုိင္ငံရပ္ျခား တသြားထဲ သြားေနရတဲ့ ျပည္ေျပးသမားမုိ႔ မျမင္ခ်င္ မေနရ၊ မၾကားခ်င္ မေနရ၊ ငါတုိ႔ဘ၀နဲ႔ သူတုိ႔ဘ၀ အကြာဟႀကီး ကြာဟပံုကုိ မယံုခ်င္ မေနရ လင္ငင္းပဲႀကံဳေနရတယ္။
ဒီေတာ့မွ ငါတုိ႔ဘ၀ ငါတုိ႔ျပန္ျမင္ၿပီး ရွက္ေၾကာမွ်င္ေတြ ထဖ်င္းဖ်င္းထ၊ ကျမင္းမသား လူ႔ငႂကြားေတြရဲ႕ စကားဟာ အညာအ၀ါး တမာလိုခါးမွန္း သတိျပဳမိေတာ့တယ္။ “မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ ရွင္သန္ထက္ျမက္ေရး” ဆုိတာ အေျခာက္တုိက္ ခ်ဳိေသြးတဲ့စကားမွန္း သတိျပဳမိေတာ့တယ္။ အုိ … ရွက္ဖြယ္။
(၂)
ဒီေန႔ ငါတုိ႔ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္က ကၽြန္စုတ္တဲ့ သရက္ေစ့ေလာက္ေတာင္မေျပာင္၊ ကုိယ့္ရပ္ကိုယ့္ဌာေန ကိုယ့္ေမြးေမမုိ႔ ခ်စ္ေစတနာရင္းနဲ႔ အခ်စ္ေႏွာင္ႀကိဳးတင္းေပမယ့္ ဖေအရင္းအနိစၥေရာက္ေတာ့ ပေထြးက ဖေနာင့္နဲ႔ေပါက္တာခံရသလို အသက္ေပ်ာက္မတတ္ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ တာေတလန္ဘ၀။
ဒီလိုနဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕အျဖစ္ေတြနဲ႔ ေဆြးပင္လယ္ေ၀ေနတုန္း ဓာတ္ဆီဓာတ္စံဆုိတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ လူရႊင္ေတာ္ျပက္လံုးကုိ ျဗဳန္းခနဲသတိရမိေတာ့ ၿပံဳးစစကေလး ျဖစ္သြားမိတယ္။ “ဆရာေတာ္ သခင္၊ နိဗၺာန္နဲ႔လြဲပါတဲ့ ကၽြဲမလင္ဘုရား” တဲ့။ ႀကံႀကံစည္စည္ အမွတ္ရမိၿပီး ကိုယ့္ဘ၀ကုိ ျမင္ေယာင္၊ ႐ုပ္ေျပာင္တခုလို ခံစားမိရတယ္။ ငါတုိ႔ျမန္မာေတြခမ်ာ ႀကိဳးစားလုိက္ရ၊ ႀကံစည္လုိက္ရ၊ စြန္႔လႊတ္လိုက္ရနဲ႔ ေလာကနိဗၺာန္ေရာက္ေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးအားထုတ္ခဲ့ရတယ္။ အခုေတာ့ မသမာသူ လူလက္တဆုပ္ေၾကာင့္ ေလာကနိဗၺာန္နဲ႔လြဲၿပီး ကၽြဲမလင္ျဖစ္ရေခ်တကား။
ဒုကၡထဲက ဒီအၿပံဳးကေလးကုိ ကဗ်ာသီကံုးခ်င္စိတ္ ေပၚလာမိတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ပါေလဦး ကဗ်ာခ်စ္သူ။
(၃)
ကဗ်ာက ဒီလုိပါ။
ကၽြဲမလင္
အရိပ္ “က” ေနသလုိ
စိတၱဇ အ႐ုပ္ေတြေပၚလာ
ရာသီေတြမွား
နာရီေတြနားေနတဲ့
ဗမာျပည္က ျဖစ္စဥ္မ်ား။
ကုိယ့္အေရာင္က မႈန္မႈန္
သူ႔ေရာင္စံုက တလွ်ပ္လွ်ပ္
ကုိယ့္ဓာတ္ပံုေတာင္ ကိုယ္မမည္
မတည္ၿငိမ္လုိ႔ တလႈပ္လႈပ္
ေရေပၚေရးတဲ့အ႐ုပ္မ်ား။
မုန္တုိင္းေမႊလုိ႔
နင္းေခ်ခံရတဲ့ ျမန္မာ့ေျမပံု
ကိုယ့္ဂုဏ္ရည္ေတြ ေပ်ာက္ၿပီး
အေမွာက္ေမွာက္ အမွားမွား
အေခ်ာက္ေခ်ာက္ အခ်ားခ်ား
မေတာက္ႂကြားႏုိင္ေတာ့ပါတကား။
အိမ္အတြင္းမွာ
သိမ္ဖ်င္းယုတ္ညံ့၊ ဂြကလန္႔တုိက္
ပြဲလွန္႔ၿပီး ဗိုလ္လုပ္
အျပင္မွာေတာ့ အၿမီးကုပ္
ကိုယ့္႐ုပ္မွမျပရဲ
မဲနယ္အုိးထဲက်တဲ့ေခြးလို
ပြဲမတုိးတဲ့သတၱ၀ါေပတကား။
ကိုယ့္ဂုဏ္ ကိုယ့္အဟန္႔နဲ႔
ခန္႔ခန္႔မေနရ
အၿမီးတႏွန္႔ႏွန္႔နဲ႔
အလန္႔တၾကားေနရတဲ့
ျမန္မာ့႐ုပ္ပံု၊ ေခတ္႐ုပ္စံုကုိ
ႀကိဳးစံုဆြဲ၍ ပြဲမျပခ်င္ဘု
နိဗၺာန္နဲ႔လြဲတဲ့ ကၽြဲမလင္ပါတကား။ ။
တင္မုိး
၁၁၊ ၉၊ ၂၀၀၀
အဲဒီလုိ ေဆြးရိပ္ဖံုးရာက ရင္နာနာနဲ႔ ၿပံဳးမိရတဲ့အျဖစ္ ကဗ်ာကေလးျခစ္မိျပန္ပါေရာ။ ။
တင္မုိး
ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၉၃)၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၀၁
No comments:
Post a Comment