ဘ၀ထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ (၃၅)
၁။
အင္း … ဘာလုိလုိနဲ႔ အသက္ (၇၀) ျပည့္ေတာ့မွာပါကလား။ အသက္ႀကီးေတာ့လဲ အဖုိးႀကီးျဖစ္ရ ေတာ့မွာပ။ မျဖစ္ခ်င္လုိ႔လဲ မေနရ။ ပြင့္လာရင္ ေႂကြရမွာ ဓမၼတာပါပဲ။
အသက္ (၇၀) စစ္တမ္းထုတ္ၾကည့္ေတာ့ ဘာကုိမွလဲ ဟုတၱိပတၱိ မလုပ္ခဲ့ရေသး။ ကဗ်ာလုိလုိ တထြာတညႇိဳနဲ႕ပဲ ဇရာအုိစာရင္း ေပါက္ေခ်ၿပီ။ အသက္ႀကီးလာေတာ့ အသီးအပြင့္ေတြ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္နဲ႔ ကိုယ့္ခ်ည္တုိင္မွာ ၿမဲၿမဲခ်ည္ၿပီး စိတ္ၾကည္လက္ေအး ဖင္တေႏြးစာမွ် ေနခြင့္မရ။ ဟုိျပည္ေျပး၊ သည္ျပည္ေျပးနဲ႔ “ျပည္ေျပးစာဆုိ ဇရာအုိ” မွ် ျဖစ္ခဲ့ရေလၿပီ။
၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာ (၁၉) ရက္ဆုိရင္ ေမြးေန႔ (၇၀) ျပည့္။ အုိျခင္းဟာလဲ ရင့္က်က္ျခင္းတမ်ဳိး။ မဂၤလာတပါးလုိ႔ ဆုိရမည္ပ။ အုိကံေကာင္းလုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါရဲ႕။
(၂)
အုိေတာ့ အုိၿပီ။ ဘယ္လုိအုိမလဲ။ အအုိတတ္ဖုိ႔ လုိအပ္လွပါတယ္။ ဆရာႀကီးသခင္ကုိယ္ေတာ္မိႈင္းကေတာ့ တုိင္းျပည္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရေအာင္ တသက္လံုးေဟာေျပာ၊ ဆံုးမ၊ လမ္းျပခဲ့တယ္။ အသက္ (၉၀) နီးပါး ေရာက္တဲ့အထိ မနားမေန ႀကိဳးပမ္းခဲ့တယ္။ ဆရာႀကီးဦးေဖေမာင္တင္လဲ (၈၅) ႏွစ္ခန္႔အထိ ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြကုိ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ဆုိရင္း အခ်ိန္ကုိ တန္ဖုိးရွိရွိ အသံုးခ်ခဲ့တယ္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီဆုိရင္လဲ(၈၅) ႏွစ္ခန္႔မွ် ေဗဒါလမ္းကဗ်ာ၊ ပုဂံကဗ်ာစုမ်ားသီကုံးရင္း ႏွလံုးျမတ္အရင္းခံနဲ႔ ပေလးတုိးနိဒါန္းကုိ ျမန္မာျပန္ခဲ့တယ္။ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ကေတာ့ အခုထက္ထိ အသက္ရွည္ပါပဲ။ အသက္ (၉၅) ခန္႔ရွိၿပီ။ ႏုိင္ငံရဲ႕လြတ္လပ္ေရး၊ ဒီမုိကေရစီေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ တတပ္တအား ပါ၀င္ထမ္းရြက္တုန္းပါပဲ။ လူထုေဒၚအမာဆုိရင္လဲ အသက္က (၉၀) နားနီးေနၿပီ။ ကေလာင္မခ်တမ္း စာေရးေနတုန္း၊ အေတြး အေခၚေတြ ထြန္းျပေနတုန္းပါပဲ။
ဒီလုိ အအိုလွလွနဲ႔ ဘ၀ကုိ တန္ဖုိးရွိရွိေနၾကတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အမ်ားသား။ ရင့္က်က္တဲ့ အသိပညာေတြ ျဖန္႔ေ၀ေနၾကတဲ့ သမုိင္းပါေမာကၡ ေဒါက္တာသန္းထြန္းလုိ၊ ဆရာပါရဂူလုိ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ဆရာႀကီးမ်ားလဲ မနည္းလွေပဘူး။
အုိႀကီးအုိမတုိင္ေအာင္ ဒုကၡေတြေပးခဲ့တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြလဲ အထင္ကရပါ။ ဦးေန၀င္းဆုိတဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဒီမုိကေရစီ႐ုပ္သိမ္းၿပီး စစ္အာဏာရွင္စနစ္ခုိင္ၿမဲေအာင္ ထိန္းသိမ္းေမြးျမဴခဲ့တဲ့အတြက္ တုိင္းျပည္တျပည္လံုး ႀကိမ္မီးအံုးထားသလုိ ညႇိဳးခ်ဳံးပူဇာ ေ၀ဒနာခံစားခဲ့ရတဲ့ သမုိင္းလဲအရွိ။ ယခုထက္ထိ သူေမႊးခဲ့တဲ့မီး၊ သူပ်ဳိးခဲ့တဲ့ စနစ္ဆုိးေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ နာလန္မထူႏုိင္ဘဲ ပက္လက္လန္ ဂၽြမ္းျပန္က်ေနဆဲဆုိတာ ဘယ္သူမွမေမ့ပါ။ ဦးေန၀င္းဟာ အသက္(၉၃) ႏွစ္ထိေအာင္ ေနသြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူပ်ဳိးေထာင္ခဲ့တဲ့ စစ္မ်ဳိးဆက္က သူ႔အေမြဆိုးကုိဆက္ခံၿပီး ဒုကၡေပးလ်က္ရွိတုန္းမုိ႔ ဒီအဖုိးႀကီးရဲ႕ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြက သစ္လြင္လတ္ဆတ္ဆဲ ရွိပါေသးတယ္။ ေမ့့ေကာင္းဖြယ္မရွိပါ။
(၃)
အဖုိးႀကီးေတြရဲ႕သဘာ၀ကုိ စဥ္းစားခန္း၀င္မိတယ္။ စ႐ိုက္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ အမုိက္အုိးေတြလဲေတြ႕ရဲ႕။ ေလးစားဂုဏ္ယူဖြယ္ရာ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာနဲ႔ျပည့္စံုတဲ့ “အဖုိးႀကီး” ေတြလဲေတြ႕ရဲ႕။ အခုကဗ်ာကေတာ့ “အဖုိးႀကီးစစ္တမ္း” ကဗ်ာပါ။
ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။
အသက္ကေလးေထာက္ခါမွ
အရက္ခြက္ကေလး တေျမႇာက္ေျမႇာက္
ခ်က္ေအာက္စကားေတြတေျပာေျပာနဲ႔
တေသာေသာေနၿပီး
အေမာေျဖတတ္တဲ့အဖုိးႀကီး။
ေသရိပ္နီးခါမွ၊ စိတ္ပုတီးနာနာကိုင္
မဟာၿမိဳင္ေတာရမွီးေပမယ့္
ေဒါသကလဲႀကီးတတ္ေသးရဲ႕
ေလာဘမီးကလဲ အရွိန္ဟပ္
အိမ္မကပ္ႏိုင္တဲ့အဖုိးႀကီး။
ရြာလယ္မွာ စြာက်ယ္စြာက်ယ္နဲ႔
ငါဟယ္မင္းဟယ္ ျငင္းမယ္လုိ႔မႀကံနဲ႔
မင္းတု႔ိကမမွန္ ငါသာလွ်င္အမွန္လုိ႔
ငါမာန္ေတြတက္၊ ငါအ႐ိုးမ်က္လက္တုိ
အခက္ပုိ အမ်က္သုိေနတဲ့အဖိုးႀကီး။
ဒီလုိအဖုိးႀကီးမ်ဳိးေတာ့
ေဆာရီး ေဆာရီး မျဖစ္ခ်င္ေပါင္။
ေႂကြခါနီးတဲ့သစ္သီးလုိ
အသက္ႀကီးေတာ့လဲ
အဖုိးႀကီးျဖစ္မွာေပါ့ေလ
ဒါေပမယ့္ ႐ိုး႐ိုးကုပ္ကုပ္
ပုဆုိးစုတ္ကေလးနဲ႔ပဲဲျဖစ္ျဖစ္
ကုိယ့္အလုပ္ကုိယ္ဆင္း၊ ကိုယ့္ယာခင္းကုိယ္စုိက္
လွ်ာအလုိမလိုက္၊ ဘာကုိမွမႀကိဳက္
ေပ်ာ္ပုိက္ရာ ေတာ္ထုိက္ရာေန
စာေပလဲမျပတ္၊ ကဗ်ာေတြလဲဖတ္
ရပ္သူရြာသားေတြနဲ႔
ထပ္တူမျခားေနတတ္တဲ့
စရပ္ငံုးတုိ တာတမံခ႐ိုးအနီးက
မျပတ္ၿပံဳးခ်ဳိေနတဲ့ သာမန္အဖုိးႀကီးပဲ
ျဖစ္ခ်င္တယ္။
အထက္ပါကဗ်ာထဲကအတုိင္း သာမန္လူသားမွ်သာျဖစ္တဲ့ ေလာကခ်စ္ လူသားခ်စ္အဖုိးႀကီးတေယာက္ ျဖစ္ခြင့္ရရင္ကုိပဲ ဆုေကာင္းလာဘ္ေကာင္းရသလုိ ေလာကမွာ ေနေပ်ာ္လွပါၿပီ။ ဘာကို မက္ေမာေနမလဲ။ ဘာကိုတြယ္တာေနမလဲ။ ဘာကို တပ္မက္ေနဦးမလဲ။
အသက္ႀကီးျပန္ေတာ့ တန္ဖိုးရွိရွိ အုိနည္းကေလးေတြးၿပီး ကဗ်ာကေလး ဟုိေရးဒီေရး ေရးမိပါရဲ႕။ ။
ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၁၂၆)၊ ႏုိ၀င္ဘာ ၂၀၀၃
No comments:
Post a Comment